Door de grote deur naar de Theresiaschool

Mevrouw Goossens (vroeger Bep van Langen) vertelt telefonisch:

"Ik herken het gebouw onmiddellijk, daar heb ik op school gezeten: eind jaren dertig, begin jaren veertig. Ik herinner me zuster Marie die me naar huis stuurde omdat ik sokjes droeg in plaats van kniekousjes. Mijn moeder kwam uit Waalwijk en was iets moderner dan de meesten uit Berlicum toentertijd. Zij vond die hele discussie rond die sokjes onzin en ging mee terug naar school. Zij vroeg aan zuster Marie wat voor kwaads in sokjes zou kunnen schuilen, dat ze dat onzin vond en dat ze niet van plan was mij kniekousen aan te laten trekken. En daarna zei ze - en dat is me het meeste bijgebleven: "En spreek hier Beppie niet op aan; ik leg die kleren en sokjes klaar dus dan moet je bij mij zijn." Dat ze het zo voor me opnam, maakte het meeste indruk. Voor de rest interesseerde mij die sokken of kniekousen helemaal niets natuurlijk.

Er schiet mij nog een naam te binnen, die van zuster Hendrika. Dat was een heel grote vrouw die een beetje mank liep en dan hoorde jij die rokken echt ruisen als zij voorbij kwam. Ik was eerst een beetje bang voor haar maar het was een heel lieve vrouw dus dat was snel over. Toen ze haar vijftigjarig jubileum vierde, mochten wij een lied zingen dat ik nog steeds heb onthouden:

Wij hebben vurig gebeden
en smeken den Lieve Heer
en zegen zuster Hendrika meer en meer

En laat haar eenmaal vieren
haar gouden feest op aard
en zij haar in de Hemel
de eeuwige troon bewaard

Antieker kun je het nu niet meer bedenken maar toen klonk het heel aannemelijk. Ik weet verder dat de jongensschool een eindje verderop stond maar die schooltijden waren niet hetzelfde. Zo werd voorkomen dat je samen naar huis zou kunnen lopen. Ik herinner me verder ook de gymles die we kregen in de blokhut, want een eigen gymlokaal was er niet. Die blokhut werd volgens mij ook gebruikt door verkenners en je moest een eindje lopen langs een weiland om er te komen. Toen er een nieuw meisje in de klas kwam die als bang was voor koeien, was het natuurlijk al de sport vóór de gymles om haar in de buurt van de koeien te krijgen.

Verder weet ik dat voor de oorlog het schooljaar op 1 april begon. Omdat ik in juli jarig was, was ik dus een late leerling: dan ging je pas in april naar school. Na de oorlog is dat landelijk gelijk getrokken naar 1 september. De eerste vier jaren konden we wel naar school maar tijdens Market Garden werd Berlicum geëvacueerd. Dat betekende dat we niet meer naar school konden, wat ik zelf als 11-jarige niet zo erg vond. Maar één keer per week was er een soort klasje van de zusters - uit Berlicum - die in Heeswijk zaten. Dan gingen we met vier, vijf meisjes te voet van Berlicum naar Heeswijk en kregen we steno en leerden we typen. Er werd ons op het hart gedrukt vooral op de weg te blijven want in de bermen lagen bomen, afgezet met stukjes zilverpapier. Dat papier was erg aantrekkelijk omdat je dat spaarde voor de 'zwartjes in Afrika', zoals we dat toen zeiden. Maar we zijn er toch afgebleven, anders kon ik dit verhaal misschien niet meer navertellen.

Ik herinner me vooral een heel leuke tijd in de Theresiaschool waaraan ik veel vriendinnen heb overgehouden. Mooi om daar aan de hand van deze foto weer even bij stil te staan."