Driek (voor de ambtenaar van de Burgerlijke Stand: Hendrikus Johannes) van den Braak was een kleurrijke persoonlijkheid in de dorpsgemeenschap van Loosbroek. Driek was op maatschappelijk terrein erg actief. Zo was hij enige jaren raadslid van de gemeente Heesch, van 1954-1975 bestuurslid van het Oranjecomité en jarenlang voorzitter van de Boerenbond.
Maar met name de muziek gold als Drieks grote liefde. Hij was ruim 65 jaar organist en dirigent van het kerkkoor in de kerk van Loosbroek. Eén van zijn 15 kinderen gaf hij als tweede voornaam Cecilia, de patrones van muzikanten. (Zijn dochter was geboren op 21 november, één dag voor de feestdag van de heilige Cecilia.)
Over Driek doen verschillende mooie verhalen de ronde. Zoals bijvoorbeeld toen een lid van het kerkkoor tijdens het zingen van de mis in de kerstnacht zei dat ze moesten stoppen vanwege de consecratie. Driek antwoordde onmiddellijk: “Ik zeg, um de verdommenis nie, dur zingen!”.
Na de dood van Driek van den Braak werd op 27 november 1982 een plaquette van hem onthuld in de Loosbroekse kerk, gemaakt door kunstenaar Frans X. Goossens (geb. 1945) uit Dinther. Frans Goossens, die hem slechts een enkele keer heeft ontmoet, moest werken aan de hand van foto’s. Prominent aanwezig op de plaquette is de baard van Driek.
Er werd in Loosbroek wel gezegd: “Hij hi wel ene rooie baard, mar ’t is ginne slechte mens”. Onder de beeltenis staat het opschrift: “Driek vd Braak zat hier boven / 65 jaar den Heer te loven”. In een krantenartikel voegde het Brabants Dagblad daar nog aan toe: “Nu is Driek gedomme / naar de hemel doorgeklommen”.
Voor zijn verdiensten is Driek van den Braak verschillende malen onderscheiden. Zo ontving hij de eremedaille in goud verbonden aan de Orde van Oranje-Nassau en was hij drager van de kerkelijke onderscheiding Pro Ecclesia et Pontifice.
Met dank aan Henk Bosch, Riet Brons en Frans X. Goossens.
Ik kan mij nog herinneren dat Driek op de weg gevallen was met zijn bromfiets zowat vlak voor ons ouderlijk huis in Heesch. Mijn moeder heeft hem toen nog verbonden aan zijn been. Een tijdje later gingen mijn ouders naar de mis in Loosbroek, en toen Driek hun zag herkende hij ze meteen. Hij zei in het plat Loosbroeks "ge bent dé vrouwke dé men zó góód hi verbonde toen ik gevalle waar mé menne brommer, want ik kreeg norderhánd nog un compliment van dun dokter dé ut zó netjes verbonde waar, en un durrum moette nou mar is un lekker bekske koffie mee gon drinken"
En dat hebben ze toen ook gedaan. Zo dankbaar was hij dat hij toen zo goed opgevangen en geholpen was.
Ik heb mijn moeder dit verhaal naderhand nog meerdere keren horen vertellen.
Mariët Bruggeman, namens BHIC
bhiczei op 15 maart 2011 om 11:42
Beste Mevrouw/Meneer Govers,
hartelijk dank voor uw bijdrage bij het verhaal over Driek van den Braak.
En wat een leuk compliment voor uw moeder voor het zo netjes verbinden van de wond.
Nogmaals bedankt en met vriendelijke groeten,
Maar met name de muziek gold als Drieks grote liefde. Hij was ruim 65 jaar organist en dirigent van het kerkkoor in de kerk van Loosbroek. Eén van zijn 15 kinderen gaf hij als tweede voornaam Cecilia, de patrones van muzikanten. (Zijn dochter was geboren op 21 november, één dag voor de feestdag van de heilige Cecilia.)
