Het is één van de eerste openluchtzwembaden in Nederland: natuurbad de Molenheide in Schijndel. In de jaren dertig van de vorige eeuw zorgt de komst van het bad voor de nodige consternatie want het zou een slechte invloed hebben op de jeugd.
Dat heeft alles te maken met de omgangsvormen: het slechts in zwemkleding vrij wandelen rond de zwembassins druist regelrecht in tegen de katholieke zeden. Al snel volgt het verzoek schuttingen te plaatsen tussen de mannen- en de vrouwenafdeling.
In de jaren vijftig wordt het bad gemoderniseerd; er komen springtorens en een constante aanvoer van vers water. Dan wordt ook gemengd zwemmen toegestaan maar in 1961 krijgt het personeel wel de instructie erop toe te zien dat dames geen “tweedelige badkostuums” dragen. Herinner jij je dit? Of andere anekdotes?
Deze foto-oproep verscheen in de rubriek 'Kijk naar Toen' in De Meijerij, waarin we op zoek zijn naar de persoonlijke verhalen achter een foto.
Denkend aan mijn jeugd komt het zwembad onherroepelijk uit mijn herinnering naar boven. Wij woonden namelijk in het huisje bij het zwembad. Elke 2 tot 3 jaren werd het zwembad schoongemaakt. Het werd dan helemaal leeggepompt en dan bleven manden vol vis achter, zoals brasem en voorntjes. Die werden dan verdeeld onder de werkploeg en omdat mijn vader, Piet Aldenhoven, de voorman was kwam er ook steevast een vracht vis naar ons tot verdriet van mijn moeder, die niet van vis hield maar die wel moest bakken.
Ben Brouwers was de eerste badmeester; bij hem heb ik al heel jong leren zwemmen. Later kwam Jan Kasteleijn als badmeester. Er was een dam in het midden zodat mannen en vrouwen gescheiden waren. De badmeester zat hier om in de gaten te houden dat de jongens niet bij de meisjes kwamen.
Op een plateau stond een grote duikplank en de jongens doken hiervan af om onder water naar de schutting te zwemmen. Dat waren nog eens spannende tijden.
Toen ik op de Mulo zat gingen wij met mooi weer ook wel eens met de klas naar het zwembad. Zuster Helena wilde dan niet dat je in de zon ging zitten want, zo zei ze : ‘Ledigheid is des duivels oor kussen.’ Je moest gewoon blijven zwemmen, lopen of op de schommel.
En een bikini mocht je al helemaal niet dragen.
Ik heb nog een paar foto’s:
Van ons huisje en van de werkplaats die naast de schutting stond. De poort hierin staat open in verband met onderhoud.
Marilou Nillesen
bhiczei op 7 juni 2017 om 19:32
Jee, wat een prachtige anekdotes, Jes! Je herinneringen roepen een prachtig tijdsbeeld op. We zijn dan ook heel benieuwd naar je foto's. Als je een scan stuurt naar info@bhic.nl, dan plaatsen we die hierbij (als je dat goed vindt, natuurlijk).
Het klinkt overigens heel attractief om als kind zo vlak bij het zwembad te wonen; heb je dat zelf ook zo ervaren? En o ja, merkte je als zwemmer ook veel van de aanwezigheid van de vissen? En laatste vraagje - als het mag - was zuster Helena toch haar tijd vooruit dat er wel gezwommen mocht worden? Of maak ik dan een verkeerde inschatting?
Marilou Nillesen
bhiczei op 8 juni 2017 om 09:14
Hartelijk dank voor het snelle insturen van deze mooie plaatjes, Jes Merx-Aldenhoven!
