Duiven in Sint-Oedenrode

Zeker drieëntwintighonderd duiven verblijven in huizen, kastelen, duivenkotten en op de kerken. Inwoners en landbouwers ondervinden daar zeer veel schade van. Wanneer de landbouwers het land aan het bezaaien zijn, worden ze achtervolgd door grote troepen duiven die achter de zaaier het zaad wegpikken. Men is zelfs genoodzaakt om wachten aan te stellen om te voorkomen dat de duiven op het land komen.

In 1724 schijnt het probleem opgelost te zijn, de duiven komen sedert enige weken niet meer met grote troepen op de landerijen te zitten. Dit nadat op order van zijn Hoog Edele de Heer van Borssele van de Hoge Raad en Rentmeester Generaal der Domeinen een publicatie was verschenen tegen het onbehoorlijk houden van duiven.

Het houden van duiven is later voor veel mensen een hobby, waarbij wedstrijden vaak in verenigingsverband plaatsvinden. In de krant De Echo uit 1926 lezen we de uitslag van een wedvlucht van de Postduivenvereniging ‘De Rooijsche Mail’. De duiven werden gelost vanuit Valkenburg. De uitslag was als volgt: P. van den Brand 1, 4, 5 en 10; H. Roxs 2 en 9, W. van Wanrooij 3; H. Passier 0, 7 en 8; Gebrs. van de Kamp 11 en 12 en W. Ketelaars 13. 

In de Duitse bezettingstijd waren postduiven zeer geschikt om berichten over te brengen met informatie over de vijand.
Daarom kregen op 7 augustus 1942 T. Witlox wonende op de Heuvel, A. C. Mos wonende op de Hoef en P. van Wanrooij wonende in Eerschot, allen leden van de Postduivenvereniging ‘De Vredesduif’, bericht van de bezetter dat het houden van duiven verboden was. De bezetter gaf de opdracht om de duiven te doden, en de poten van de duiven waar de ringen aan waren bevestigd moesten uiterlijk op 10 augustus zijn ingeleverd.

Postduivenvereniging ‘De Vredesduif’ is opgericht op 10 oktober 1939. Men koos voor die naam, omdat men bij de toen heersende oorlogsdreiging vurig hoopte dat het vrede zou blijven. De oprichting was bij Piet van Wanrooy in het café van zijn vader in de wijk Eerschot.

Na de oorlog herleefde de duivenvereniging. De duiven werden met de transportfiets door de eerste voorzitter W. Kersten naar Den Bosch gebracht. De vereniging beschikte slechts over één duivenklok om de ringen in te ‘klokken’.

Later komen er enorme grote vrachtwagens die de duiven ophaalden om ze naar een ver gelegen losplaats in Frankrijk te brengen. Iedere duivenhouder heeft dan zijn eigen klok om zijn duiven te klokken. In 1979 had de vereniging wegens het 40-jarig bestaan een prachtige tentoonstelling in de zaal van de ‘Gouden Leeuw’.

Het afgelopen jaar heeft de vereniging zijn 75-jarig jubileum groots gevierd. Een hele serie voorzitters, secretarissen, penningmeesters, leden en steunende leden, hebben de vereniging tot op de dag van vandaag draaiende weten te houden. Uit de vele verslagen en krantenartikelen blijkt, wat voor een bloeiende vereniging ‘P.V. De Vredesduif’ nog altijd is.

Foto’s: Jo van der Kaaij, Jan Lathouwers
Bron: Brabants Historisch Informatiecentrum.
Met dank aan Wim van Rooij en Jan Lathouwers.