De Sacramentsprocessie, gehouden tien dagen na Pinksteren, moet in de jaren veertig en vijftig voor de inwoners van Teeffelen een jaarlijkse hoogtepunt in het dagelijks leven geweest zijn. Het was een dag waar veel familieleden speciaal voor over kwamen. En niet alleen voor geestelijk voedsel: al weken van te voren werd aan het versterken van de inwendige mens gedacht.
Je kon toen natuurlijk nog niet zomaar naar de supermarkt lopen en daar al je inkopen doen. Nee, je moest goed plannen wat je wilde eten en dat dan van je eigen land halen of zelf vangen of slachten. Maar de voorbereidingen van deze dag beperkten zich niet alleen tot het eten en drinken, ook de huizen en tuinen van Teeffelen werden voor deze gelegenheid onder handen genomen.
Hagen werden gesnoeid, tuintjes werden geharkt en rond de mestkuilen werden takken gezet, zodat die uit het zicht bleven. Kozijnen kregen een nieuw verfje en gordijnen werden gewassen. Druk doende met al die voorbereidingen zou je bijna vergeten waar het hier nu echt om draaide: de processie zelf.
Iedereen versierde zijn of haar kruisbeeld, Mariabeeld of H. Hartbeeld. Langs de route stonden geel-witte vaantjes en het middenpad van de route was bestrooid met blaadjes van wel duizenden margrieten, die de kinderen geplukt hadden .
De volgorde van de processie was erg belangrijk. Voorop in de stoet liep degene met het grote vaan, dan de misdienaars met wierook. Deze moesten trouwens de hele weg achteruitlopen. Daarna kwam de pastoor met de monstrans, met naast zich nog (eventueel) een aantal geestelijken. Mannen in slipjas en hoge hoed hielden het baldakijn boven het Sacrament. Verder kon je in de stoet bruidjes verwachten, engelen, mensen die ‘geloof, hoop en liefde’ uitbeeldden, herders, ridders en natuurlijk de maagden met witte sluiers. Zij droegen het zware Mariabeeld.
Verder bestond de processie eigenlijk uit iedereen die maar ergens lid van was en graag mee wilde lopen in de stoet. Er liepen daardoor zoveel mensen uit het dorp mee dat er nog maar weinigen overbleven om langs de kant de processie te bekijken. Die rol was dus vooral voor de “buitendurpsen”, onder wie natuurlijk de bezoekende familieleden.
Halverwege werd er halt gehouden bij het rustaltaar aan de Singel in Teeffelen. Hier werd dan een Marialied gezongen, gevolgd door een preek en de zegen. Eenmaal terug bij de kerk werd de stoet weer ontbonden. Zo rond 1965/1966 is aan deze traditie een einde gekomen. De mooie jurken en pakken werden aan de kleuterschool in Lithoijen geschonken, waar ze waarschijnlijk in de verkleedkist terecht zijn gekomen.
Je kon toen natuurlijk nog niet zomaar naar de supermarkt lopen en daar al je inkopen doen. Nee, je moest goed plannen wat je wilde eten en dat dan van je eigen land halen of zelf vangen of slachten. Maar de voorbereidingen van deze dag beperkten zich niet alleen tot het eten en drinken, ook de huizen en tuinen van Teeffelen werden voor deze gelegenheid onder handen genomen. 
De volgorde van de processie was erg belangrijk. Voorop in de stoet liep degene met het grote vaan, dan de misdienaars met wierook. Deze moesten trouwens de hele weg achteruitlopen. Daarna kwam de pastoor met de monstrans, met naast zich nog (eventueel) een aantal geestelijken. Mannen in slipjas en hoge hoed hielden het baldakijn boven het Sacrament. Verder kon je in de stoet bruidjes verwachten, engelen, mensen die ‘geloof, hoop en liefde’ uitbeeldden, herders, ridders en natuurlijk de maagden met witte sluiers. Zij droegen het zware Mariabeeld. 
Verder bestond de processie eigenlijk uit iedereen die maar ergens lid van was en graag mee wilde lopen in de stoet. Er liepen daardoor zoveel mensen uit het dorp mee dat er nog maar weinigen overbleven om langs de kant de processie te bekijken. Die rol was dus vooral voor de “buitendurpsen”, onder wie natuurlijk de bezoekende familieleden. 
Halverwege werd er halt gehouden bij het rustaltaar aan de Singel in Teeffelen. Hier werd dan een Marialied gezongen, gevolgd door een preek en de zegen. Eenmaal terug bij de kerk werd de stoet weer ontbonden. Zo rond 1965/1966 is aan deze traditie een einde gekomen. De mooie jurken en pakken werden aan de kleuterschool in Lithoijen geschonken, waar ze waarschijnlijk in de verkleedkist terecht zijn gekomen.
