In september 1964 bracht ik samen met mijn verloofde een bezoek aan Utrecht. Haar broer studeerde daar Klassieke Talen, Grieks en Latijn. Zijn kot, zoals het studievertrek in Vlaanderen wordt genoemd, was 4 m² groot. Er was amper plaats voor vier personen om een kopje koffie te drinken.
Op hetzelfde kamertje brachten we met tweeën de nacht door: mijn zwager op het bed en ik op de grond onder de studeertafel. ‘s Avonds bezochten we met z’n vieren pannenkoekenrestaurant De Oude Muntkelder aan de Oude Gracht. De werfkelder heeft een historische achtergrond, hier bevond zich tot 1911 de stempelmakerij van de Rijksmunt.
In het restaurant hing een bij deze gelegenheid goed passend uurwerk aan de muur, namelijk een zwarte, geëmailleerde koekenpan waarop een uurwerk was gemonteerd. Voor de wijzers had men een vork en een mes gekozen. Maar de verhouding van de wijzers klopte niet, ze staken te ver buiten de pan uit.
Mijn verloofde vond het aardige aankleding voor in de toekomstige keuken en vroeg mij er ook zo een te maken. Tevergeefs zocht ik in zes winkels te Uden naar zo’n koekenpan. De moeilijkheid was de grootte en de vorm. Die laatste was sinds kort gewijzigd, zodat er een deksel in paste.
Maar bij de zevende winkel, Van Gennip IJzerhandel in de Prior van Milstraat, slaagde ik ten slotte wél. Het was bovendien een pan van het bekende merk Pristalit. Het zoeken naar het benodigde uurwerk kostte minder moeite.
Hierna ging ik voor het bestek te velde in Uden. Ten opzichte van de grootte van de pan was dat namelijk het volgende probleem: zelfs kinderbestek was te groot. Daarom besloot ik het zelf maar te maken, het model nam ik van de al in bezit zijnde WMF-cassette. Het bestek tekende ik verkleind over met behulp van het vergrotingsapparaat uit mijn doka. Het meubelstuk was op tijd klaar om bij ons huwelijk in 1966 in de keuken op te hangen.
42 Jaar lang hebben we samen de “Udense tijd” er op afgelezen. Bij de foto heb ik heel bewust de tijd, 08.10 uur, genomen, omdat dat het moment was waarop bij mijn vrouw, op de morgen van 12 mei 2008, de klok, letterlijk stilstond. Háár hart hield op dat moment op met tikken.
In het pannenkoekenhuis in Utrecht is het uurwerk niet meer aanwezig, maar deze keukenklok tikt nog steeds tik tak tik tak. Ik lees daar nu alléén de Udense tijd op af.
Voor informatie voor een volgend verhaal bezocht ik afgelopen zaterdag het Spoorwegmuseum in Utrecht en na 49 jaar deze locatie, de pannenkoeken werden nog gebakken maar ik miste het uurwerk aan de muur.
Rini de Groot.
zei op 16 maart 2019 om 21:58
In het najaar attendeerde de coördinator over de aanmelding van een Udense Mevrouw als Vrijwilligerster in het Museum. Vandaag trof ik haar tijdens de koffie pauze in de Herberg en vroeg naar haar woonlocatie, toevallig bleek dat ik zelfs in dit verhaal het bewuste pand had vernoemd zelfs met foto. De benaming ‘Handel in Olieën en Vetten’ was nog steeds te lezen op het bovenlicht van de winkeldeur. De vorige bewoonster vertelde dat alle ruiten het destijds hadden moeten geloven, met het opschrift was gelukkig bespaard. Zelf na 18 jaar vrijwilliger de eerste maal dat er zich een Udense aanmeld !
Marilou Nillesen
bhiczei op 18 maart 2019 om 10:05
Nou, wat mooi dat die benaming nog steeds aanwezig is, Rini. Ik kan me voorstellen dat het een bijzonder bezoek is geworden.
Hoi Rini. Jazeker reageer ik. Wat een leuk en bijzonder bericht en wat een eer dat het inderdaad nu ons huis betreft waar U destijds over geschreven hebt... ik heb het zojuist aan mijn grote kinderen laten lezen en ze zijn ook helemaal blij om het verhaal van onze ontmoeting en het verhaal wat U geschreven hebt. Precies dezelfde foto hangt hier achter me aan de muur.
Ik hoop U zondag de 31e weer te zien in het museum.
Op hetzelfde kamertje brachten we met tweeën de nacht door: mijn zwager op het bed en ik op de grond onder de studeertafel. ‘s Avonds bezochten we met z’n vieren pannenkoekenrestaurant De Oude Muntkelder aan de Oude Gracht. De werfkelder heeft een historische achtergrond, hier bevond zich tot 1911 de stempelmakerij van de Rijksmunt. 
42 Jaar lang hebben we samen de “Udense tijd” er op afgelezen. Bij de foto heb ik heel bewust de tijd, 08.10 uur, genomen, omdat dat het moment was waarop bij mijn vrouw, op de morgen van 12 mei 2008, de klok, letterlijk stilstond. Háár hart hield op dat moment op met tikken.
