Deze foto op een oude prentbriefkaart is naar alle waarschijnlijkheid van rond 1900. De kerk werd gebouwd in 1831-1832 door Jan van de Wijngaard uit Erp op de plaats waar eerst een kleiner kerkje moet hebben gestaan.
Vanaf dat dit kerkje werd gesloopt tot 8 april 1832, toen de nieuwe kerk werd ingewijd, hield men de missen e.d. in de links op de foto nog zichtbare dorpsschool. Op de dag van inwijding werden eveneens vier nieuwe klokken, gegoten door Fritse uit Aarle-Rixtel, ingezegend. Al ruim tien jaar later, in 1843, onderging de kerk een ingrijpende reparatie: de eikenhouten kolommen waren gaan verzakken, doordat men te groen (nog niet uitgewerkt) hout van pas gekapte bomen had gebruikt.
De contouren van het kleine kerkje en deze Waterstaatskerk waren tot begin van de 21ste eeuw te zien in de bestrating van het Agathaplein. In het daarop volgende plein is helaas maar een gedeelte daarvan zichtbaar gemaakt, waardoor nagenoeg niemand meer weet wat het moet voorstellen. Daarom is ter compensatie in mei 2009 een roestvrijstalen informatiezuil geplaatst dankzij de inspanningen van enkele vrijwilligers van o.a. de archeologische werkgroep van de Boekelse Heemkundekring. Tussen de kerk en de boerderij rechts op de foto lag het voormalige kerkhof.
Op de achterzijde van deze prentbriefkaart is te zien: een poststempel van Boekel, waarvan de datum niet meer leesbaar is; de adressering: "Aan De Mejufvrouw Tedora van Berlo p./a. Den Heer Dokter Tinmer Beekdonkstraat" (waarschijnlijk de hoofdstraat van Beek en Donk); en de tekst: "Geachte zuster, met deze laat ik u weten als dat ge aanstaanden Zondag op de soep moet komen. Karel komt u tegengelopen. Vele groet van ons alle. In afwachting C. Gijsbers. Tot ziens". Op de kaart bijgeschreven: "Gegroet Karel".
Vanaf dat dit kerkje werd gesloopt tot 8 april 1832, toen de nieuwe kerk werd ingewijd, hield men de missen e.d. in de links op de foto nog zichtbare dorpsschool. Op de dag van inwijding werden eveneens vier nieuwe klokken, gegoten door Fritse uit Aarle-Rixtel, ingezegend. Al ruim tien jaar later, in 1843, onderging de kerk een ingrijpende reparatie: de eikenhouten kolommen waren gaan verzakken, doordat men te groen (nog niet uitgewerkt) hout van pas gekapte bomen had gebruikt.
