Kapelaan Simons had mij altijd beloofd dat ik misdienaar mocht worden als ik mijn eerste communie gedaan had. En daar keek ik erg naar uit!
Wat was ik trots die zondag dat ik in de tweede mis mijn eerste mis als misdienaar mocht dienen in het bijzijn van mijn trotse ouders.
Ik deed het zo goed en met eerbied dat de kapelaan mij een tijdje later vroeg of ik ook nog misdienaar wilde zijn bij Huize Vincentius en bij de zusters van Huize Felix. Behalve dat ik ‘s morgens vroeg op moest vond ik het wel een grote eer!
Als vaste maat kreeg ik Toontje, daar kon ik goed mee opschieten alleen kon hij ’s morgens moeilijk op tijd zijn bed uit!
Bij Huize Vincentius waren we niet zo graag, je toog mocht niet te lang of te kort zijn en altijd moest je in de kapel op gympjes lopen. Zuster Ida was heel streng en als je klaar was, begeleidde ze je naar de uitgang want ze was bang dat je in de gang op de gladde vloer slipperde.
Bij Huize Felix daarentegen waren de zusters en de rector heel bezorgd en lief tegen ons. Als de mis gedaan was kregen we van de rector de zegen en wenste hij je een fijne dag. En dan nam Zuster Agnes ons mee naar een apart kamertje en kregen we twee sneetjes wittebrood, goed belegd met lekker jonge kaas en een glaasje melk.
En dat voor in de oorlog! Dat hadden we thuis niet. Je zou er misdienaar voor worden! Op een morgen, mijn maat Toontje was ziek en moest ik die dag alleen de mis dienen en Zuster Agnes bleef bij mij onder het eten een praatje maken. We hadden het over de angst in de oorlog en dat we bij ons thuis geen elektrisch licht hadden en ‘s zomers geen water. Daarom was de zuster erg benieuwd hoe of dat we ‘s avonds ons huis dan verlichtten? Mijn vader was kleermaker en in de huiskamer hadden we een grote petroleumlamp en in de keuken een losse lamp die we overal mee naar toe konden nemen. Naar boven heel even, tot we onder de wol lagen. Dan nam mijn moeder hem weer mee naar beneden en dat nu juist had ik zo graag langer gewild, want ik lees graag in bed. Daarom kreeg ik van Zuster Agnes een kaarsje om te kunnen lezen. Ik vroeg aan mijn vader en moeder als ik beloofde voorzichtig te zijn met de dekens of ik mocht lezen en voor dat ik ging slapen de kaars uit zou maken.
Op een morgen trof ik Adriaan de Koster in de grote kerk en vertelde ik dat ik een kaars had gekregen van Zuster Agnes om te kunnen lezen omdat we geen elektrisch licht hadden, maar die was zo op. Waarop hij zei: ”Als je even voor mij de kaarsen op het altaar uitmaakt krijg je van mij een grote gebruikte Paaskaars en daar kan je nog lang bij lezen.”
Dat was een thuiskomertje met zo`n joekel van een kaars; ik was er heel trots en blij mee!
Bij Huize Vincentius waren we niet zo graag, je toog mocht niet te lang of te kort zijn en altijd moest je in de kapel op gympjes lopen. Zuster Ida was heel streng en als je klaar was, begeleidde ze je naar de uitgang want ze was bang dat je in de gang op de gladde vloer slipperde.
