De boom staat op een bijzondere plek die rond 1800 al is beschreven door dominee Stephanus Hanewinkel: een heuveltje in de heide tussen Oss en Nistelrode. Vlakbij de boom zag de dominee een gat in de grond waarin water stond. Ernaast lag een kegelvormige hoop stenen, mogelijk afkomstig van een kapel die hier ter ere van de heilige Willibrord was gebouwd.
Deze zou hier met zijn bisschopsstaf een put of bron hebben geslagen. Sindsdien kwam daar water uit waarmee wonderen werden verricht. Van heinde en verre kwamen mensen die “de koorts” hadden, als bedevaartgangers hierheen.
Op hun knieën kropen zij biddend met een rozenkrans in de hand rondom de steenhoop waar zij enkele stenen opgooiden. Dan dronken zij van het water uit de bron of zij wasten zich ermee, alles om maar van de koorts af te komen. Hanewinkel dacht er zo het zijne van….
Wonderdadig
Veertig jaar later blijken de eik en de bron nog weinig aan aantrekkingskracht te hebben ingeboet. Dat valt op te maken uit de rapportage die J. van Berchem, burgemeester van Heesch, eind april 1840 uitbrengt aan het provinciebestuur. Na een beschrijving van de put en de steenhoop merkt de burgervader op “dat de wonderdadige of genezende kracht welke aan het water van dezen put wordt toegeschreven, bestaat dat door het gebruik de koorts wordt weggenomen en genezen.” Mensen komen van elders “om aan den eikenboom, welke aldaar mede is gepoot in vorige eeuwen, gebeden op te zenden, en van het water te gebruiken.”
Tot slot verwijst Van Berchem naar het verhaal dat in de volksmond de ronde doet: ooit zou de heilige Willibrord op deze plek hebben uitgerust, waarna er ter ere van hem een kapel is gesticht “welke hij met zegeningen en geneeskracht heeft begiftigd.”
Koortsboom
De eik zou in 1845 zijn geveld, het heuveltje is allang afgegraven en vermoedelijk nam een boer het puin van de kapel mee voor de fundering van zijn stal. Gelukkig houden de put uit 1925-1926, en het restaurant ertegenover de herinnering aan deze bijzondere plek levend. Maar voor een echte koortsboom moeten we de Maas over, naar de kapelruïne Sint-Walrick tussen Overasselt en Nijmegen.
Dit verhaal verscheen eerder in Brabants Dagblad
