In vroeger jaren was zwarte bessen op brandewijn een geliefd vrouwendrankje. Piet en zijn vrouw Trui maakten dat drankje zelf. Zij vulden in de oogsttijd een glazen pot met een hoeveelheid zwarte bessen. Deze bessen werden ondergedekt met een hoeveelheid brandewijn.
De brandewijn werd na enige tijd vermengd met de smaak van de bessen. Bij een verjaardag, of een andere feestelijkheid, werd de brandewijn aan de dames geserveerd. De droesem van de bessen die onder in de pot achterbleef was doordrenkt met alcohol en werd in de regel weggegooid.
Op een keer vertelde Piet in zijn kapsalon aan de aanwezige klanten over dit residu en proclameerde daarbij dat het eigenlijk zonde was dat die kostelijke alcohol verloren ging. Een van zijn klanten die het verhaal van Piet aanhoorde, gaf te kennen dat hij het met hem eens was en dat hij graag van die bessen wilde proeven. Volgens hem lustte hij er wel pap van. Piet, altijd in voor een geintje, ging naar de keuken en kwam naar korte tijd terug in de kapsalon met een diep etensbord gevuld met droesem van zwarte bessen en een eetlepel. De klant zette zich aan de “maaltijd” en lepelde met veel genoegen het bord leeg. Hij gaf te kennen dat hij de bessen heerlijk vond en dat hij nog wel een bordje zou lusten. Piet vulde het bord opnieuw en de klant verorberde ook de inhoud van dat bord. Toen hij uitgegeten was, keek hij niet meer zo helder uit zijn ogen. Hij was de vrolijkheid zelve, maar korte tijd later kwam de man met de hamer. De klant zakte stomdronken onderuit op zijn stoel en raakte geheel van de wereld.
Met vereende krachten werd de man in het achterhuis neergelegd, waarna deze op luidruchtige wijze zijn roes begon uit te slapen. Tegen sluitingstijd maakte Piet de dronkenlap wakker en deze ging nog behoorlijk in de olie naar huis.
Een week daarna kwam de klant weer voor een scheerbeurt en vertelde dat toen hij thuiskwam zijn vrouw vreselijk kwaad was. Dat hij direct naar bed was gegaan en dat hij de dag daarna de hele dag met een enorme puntkop in bed had doorgebracht. Het leek wel of er een kruiwagen vol stenen in zijn kop zaten en dat zijn kater wel drie dagen had geduurd.
Lachend vertelde Piet dat hij nog wel een bordje zwarte bessen voor hem had. Met overtuiging en gepaard gaande met de nodige krachttermen, proclameerde de drinkebroer dat Piet met zijn bessen zijn rug op kon en dat hij zich nooit van zijn leven meer aan de zwarte bessen zou wagen. Hij had volgens hem zijn lesje heel goed geleerd. Nog mening keer werd hem door de klanten, die getuige waren geweest van het “etentje”, gevraagd of hij nog een bordje lustte. Hierop werd door hem gereageerd met de woorden: ’Gullie kanne voor mijn part allemoal verrekken en gij Piet helemoal.’
Er zijn meer - wat geromantiseerde - verhalen over Pietje te vertellen.
