Jacques Jongen was onderwijzer in Sint Hubert, maar hij was vooral ook de grondlegger van het koor. Jongen was als onderwijzer in het Limburgse Voerendaal begonnen. Maa als jongste, ongetrouwde onderwijzer moest hij het veld ruimen toen het aantal leerlingen terugliep.
Jongen was daar niet blij mee: hij had een sterke band met het dorp, en vooral ook met de harmonie Sint Jozef waarvan hij dirigent was.
Want muziek was zijn grote liefde. Zijn ouders zagen liever dat hij een vak leerde en dat werd het vak van onderwijzer. Met zijn diploma eenmaal op zak nam hij vioollessen aan de muziekschool in Aken. Hij haalde diploma’s en leerde ook andere instrumenten bespelen. En zo kwam hij bij de Voerendaalse harmonie terecht.
Na zijn ontslag in Voerendaal, kwam Jongen in de winter van 1937 vanuit Zuid-Limburg naar Sint Hubert. Het dorp had in die jaren weinig te bieden op muzikaal gebied. Jongen haalde daarom in de zomer zijn vertrouwde harmonie naar Sint Hubert en gaf daarmee een concert in de tuin van hotel Erica.
Honderden mensen kwamen daar op af, de krant was vol lof. Als er dan niks is, moet ik het zelf maar doen, zal hij wel gedacht hebben, want al snel richtte Jongen het kinderkoor in Sint Hubert op, met natuurlijk hemzelf als dirigent. En het bleef niet bij het kinderkoor alleen: de harmonie (Ons Genoegen), de fanfare en het dameskoor, het worden allemaal projecten van Jacques Jongen. En met succes!
Een van de succesfactoren van Jongen was zijn doortastendheid en de discipline die hij van zijn muziekgezelschap eiste. (Al hebben sommigen dat ervaren als een ijzeren vuist). Maar zijn houding van hoge eisen stellen wierp wel zijn vruchten af: de prijzenkast raakt al snel vol. Zie bijvoorbeeld het verslag in de Cuijksche Courant van een zangwedstrijd in Nijmegen in 1941.
De pastoor zag het grote talent van Jongen en voerde met de onderwijzer de volkszang in het Gregoriaans in. Sint Hubert was daarmee de eerste parochie in Nederland, waar dat gebeurde. Meester Jongen liet zijn kinderen ook met groot succes toneelstukjes opvoeren. Zijn gedrevenheid had overigens wel een schaduwzijde: als het hem niet zinde, kon hij streng straffen en zijn prestatiedwang zorgde ervoor dat minder begaafden met weinig plezier naar school gingen. Hij was als onderwijzer dan ook niet altijd even geliefd.
Op 1 januari 1954 verliet Jacques Jongen Sint Hubert om onderwijzer in Mill te worden. Ook daar bemoeide hij zich met verschillende muzikale verenigingen, zoals de Harmonie St. Willibrord. Op 8 november 1981 stierf hij in het ziekenhuis te Boxmeer.
Als leerling van meester Jonge in de 5de klas LO op de H. Hartschool in Mill,(tweede helft van de jaren vijftig) heb ik hem ook ervaren als een strenge, Máár rechtvaardige onderijzer maar ook iemand die prachtig kon vertellen, die mij de liefde voor geschiedenis heeft bijge-bracht, en denk daarom met respect aan hem terug.
Christian van der Ven, namens BHIC
bhiczei op 7 augustus 2008 om 15:58
Wat maar weer eens bewijst, Jan, dat liefde voor geschiedenis in veel gevallen via prachtige verhalen ontstaat. (Ik had zo'n zelfde verhalenverteller als docent!)
Jan W.M. Lange
zei op 7 augustus 2008 om 23:57
Ik heb een foto in mijn bezit uit ca. 1940 met daarop het Kinderkoor en Dameskoor St. Hubert, door mr. Jongen in 1937-38 opgericht. Daarop staan ca. 55 personen met o.m. mijn vader Coos Lange(1923), zijn zussen Cor (1920) en Mia Lange (1928) en broer Jos Lange (1930). Als er interesse is voor die foto, hoor ik dat wel.
Jan Lange, Landei 8, 2151 SR Nieuw-Vennep
Rien Wols, namens BHIC
bhiczei op 8 augustus 2008 om 08:48
En of we belangstelling hebben voor die foto! Ik zou hem graag bij dit stukje over Meester Jongen plaatsen, bijvoorbeeld.
Als je hem beschikbaar wilt stellen (ook leuk voor al die andere mensen, lijkt me), wil je hem dan mailen aan info@bhic.nl? Dank.
Tiny.Rooijendijk.
zei op 12 januari 2015 om 20:22
Ook ik heb de vijfde klas bij meester Jongen doorlopen. Ik kan me de straffen die hij gaf nog goed herinneren. Daarvoor gebruikte hij een topje van een vishengel, die hij zijn Reneetje noemde. Daar kon hij je flink mee slaan. Het lag in de onderste la van zijn bureau. Als je bijvoorbeeld voor het bord moest komen om een som op te lossen en je had het fout, dan was het hommeles. Hij werd dan zo kwaad dat hij niet wist waar zijn Reneetje lag en vlogen alle laden met geweld open. Ik heb later nog vaak over na gedacht, waarom hij zo reageerde.
Het kwam, denk ik, omdat hij een klompvoet had en dacht dat de kinderen hem daardoor voor de gek hielden. Omdat hij onder het lopen een beetje hinkte, noemden wij hem ook wel " De Kromme". Ook vind ik dat je het in die tijdsgeest moet zien. Er waren in die tijd wel meer meesters en juffrouwen die de handen lieten wapperen. Hij was zeker niet de enigste. Daar kan ik nog een heleboel verhalen over vertellen, maar dat doe ik niet. Wel denk ik met veel respect terug aan het hoofd van de school. Meneer de Jonge. Die heb ik nooit een kind zien slaan.
Jongen was daar niet blij mee: hij had een sterke band met het dorp, en vooral ook met de harmonie Sint Jozef waarvan hij dirigent was.
Honderden mensen kwamen daar op af, de krant was vol lof. Als er dan niks is, moet ik het zelf maar doen, zal hij wel gedacht hebben, want al snel richtte Jongen het 
