Ik ben blij dat ik geboren ben in ons huisje aan de Kerke Dreef nr. 4 zoals het staat op deze oude kaart. Dit is een stukje Udenhout zoals het vroeger nog was!
Acht boerderijen
Vanuit de Kuil, een woongemeenschap met 8 boerderijen, was een tamelijk welvarende hoek met een belangrijke doorgangsroute over de Kerk Dreef naar het dorp en kerk.
Aan deze dreef stonden maar enkele huizen, meer dan honderd jaar oud, met lage deuren, lemen vloeren en binnenmuren van zonstenen, bedsteden, open schouwen en de vochtige geur van roet om zich heen en een stal met schuur aan huis voor het vee. Er woonden in mijn herinnering maar enkele gezinnen en wat oudere mensen. In een van de woningen heb ik als jonge jongen voor het eerst van mijn leven een opgebaarde ongeschoren dode gezien met half geopende mond die veel indruk op mij maakte.
Het Kuilpad
Wel duizend keren heb ik op klompen dit paadje bewandeld op weg naar school en kerk en weer terug, gezamenlijk met de kinderen uit de Kuil. Aan elke meter van het pad hangt wel een herinnering. Het had ook een laantje kunnen zijn, want er stonden dikke canadas bomen langs, geduldig wachtend op het bijl voor het maken van klompen. Het pad was 1,2 kilometer lang en op sommige plaatsen zo breed als een dreef en omdat hij vanuit de Kuil ontstond was het de Kuilpad!
De namen onderwege, zoals wij ze noemden op ons levenspaadje, die we passeerden waren De Lei, Den Draai, De Steeg, Het Klapbos, Den Doodspaal en het Armenbosje. En niet te vergeten vooraan De Spie, waar het afval door bewoners gestort werd en meermalen door ons onderzocht. Ik heb er een keer een gouden oorbel gevonden. Jammer van de tweede, die lag er niet bij!
De Kuilpad (Kerkdreef), de steeg en het Klapbos op een kaart uit 1898 (bron: Topotijdreis.nl). Klik op de kaart voor een vergroting
Afval
Voor ons Moeder plukten we bloemen op De Spie als ze er stonden. Die waren weer uitgeschoten uit het afval wat er bij de mensen uit de tuinen gekomen was. Er groeide van alles op die grote mesthoop en zeker op die ene begaanbare bemeste plek achter het opgeschoten groen, waar de vrouwkes even gingen zitten om nog vlug een plasje te doen voor ze naar de kerk gingen in de zomer. De mannen gebruikten daar de beukenheg voor op het einde van de pad, met de woorden: “Laat Gods water over Gods land lopen.” Zo konden ze ontspannen naar de preek in de kerk luisteren! Maar niet voor ze eerst nog even hun lekker pruimpje onder de heg gooiden met het overtollige mondvocht erbij gespiertst, dan waren ze ook helemaal klaar om in de kerk de heilige communie te kunnen ontvangen.
Winter
In de winter als het gedooid had was het pad moeilijker te begaan, dan bleef de aarde van het pad aan de klompen plakken en omdat ons huis de laatste woning was voor de Slimstraat werden de klompen van de meesten vrouwen en mannen bij ons op de stal van witte naar zwarte klompen of schoenen gewisseld en bij terugkomst werden de zwarte linnen tasjes weer gevuld. Hoe lager de temperatuur, hoe meer vrouwtjes er hun beurt afwachten om onze plee nog even te bezoeken!
Oorlog
In de oorlog was de Kuilpad een heel druk bezocht pad, dit was de gerichtste weg vanuit de Heikant in Tilburg om naar Udenhout te gaan, om dan bij mensen onderweg te bedelen om eten, of te ruilen voor eten, voor datgeen wat ze bij zich hadden in een kinderwagen, bolderwagen of ander vervoer!
De honger was toen heel groot en de mensen waren bang dat ze opgesloten kwamen zitten als de brug over het kanaal opgeblazen werd, dan konden ze niet meer naar de dorpen om eten te halen!!
