Links vooraan op de foto staat mijn overgrootmoeder Hendrika Smits-van der Velden. Aan een ketting draagt ze een tasje met een zware, verzilverde sluiting. Het dunne zwarte stof oogt en voelt nu kwetsbaar, maar goed, het is dan ook al ruim honderd jaar oud.
Trouwfoto van het echtpaar Peijnenburg-Smits, 1930
De eerste keer dat ik het tasje zag, was op de trouwfoto van mijn opa en oma Peijnenburg-Smits, van 13 januari 1930. Toen ik het tasje kreeg, zaten de trouwhandschoenen van mijn moeder Poula erin. Ik rekende eens terug en kwam erachter dat mijn moeder al ‘onderweg’ was toen haar ouders trouwden. Ze werd namelijk op 29 juni van dat jaar geboren.
Het tasje en de handschoenen
Opa had destijds eerlijk aan de pastoor opgebiecht dat zijn bruid zwanger was. De pastoor verklaarde toen dat het bruidspaar vanwege hun gedrag niet over het middenpad van de kerk mocht lopen. Ze mochten wel langs de zijkant naar het altaar. “Over het middenpad, anders trouwen we niet,” was opa’s besliste antwoord. Dat wilde de pastoor ook niet op zijn geweten hebben, dus stelde hij het middenpad voor, maar dan zonder rode loper. Daar kon opa nog mee leven; zo had de pastoor toch nog enige genoegdoening.
Loper of niet, ze waren op weg naar een mooi huwelijk dat meer dan vijftig jaar heeft mogen duren.
Mariët Bruggeman
bhiczei op 23 december 2022 om 13:48
Wat een standvastigheid van je opa Nel, mooi om te lezen. Nog mooier om te lezen dat hun huwelijk zo'n geweldig jubileum gehaald heeft.
Nel van Doorn
zei op 4 januari 2023 om 10:06
Dankjewel Mariët, het waren bijzonder lieve mensen, ik ben zelfs bij deze opa en oma in huis geboren. Ook toen in 1955 woningnood. Maar oma heeft ons later altijd verzekerd dat het de mooiste tijd van haar leven was. Rode loper of niet…
