Een bijzonder stukje Brabantse (Veghelse) missiegeschiedenis: in 1874 wordt de Veghelaar Hubertus van Stiphout missionaris in Schotland, in de omgeving van Glasgow. Hij werkt achtereenvolgens in Coatbridge, Chapelhall en Airdrie en overlijdt in 1926 in Airdrie.
Hubert was de zoon van Johannes van Stiphout (*1811) en Jacoba Donkers (*1823). Hubert was niet het enige kind van dit echtpaar dat voor het religieuze leven koos. Zijn zusters Helena en Wilhelmina traden allebei in het klooster in. Helena op 22-jarige leeftijd bij de Franciscanessen van Veghel onder de kloosternaam Maria Susanna; en Wilhelmina eveneens op haar 22ste bij de Zusters Augustinessen in Sint-Oedenrode. Helena overleed al jong, in 1881 (ze moest nog 30 worden), waarschijnlijk aan tbc. Wilhelmina overleed in Rooi in 1926, 72 jaar oud.
Hubert koos niet voor het ordeleven, maar voor een plek als priester in de maatschappij. Vandaar dat hij het gymnasium in Uden al na een jaar verliet voor verdere studie aan het kleinseminarie Beekvliet in Sint-Michielsgestel. Vermoedelijk is daar al het plan ontstaan om zich als missionaris in Schotland voor de katholieke kerk in te zetten. Zijn daadwerkelijke priesteropleiding volgde hij in Brugge.
In Brugge was namelijk het Seminarium Anglo-Belgicum gevestigd, waar Hubert de Schotse priesterstudent Charles Reid Brown ontmoette. Schotland werd in 1874 nog als een missieland beschouwd, en verschillende Brabantse priesterstudenten, onder wie dus Hubert van Stiphout, gaven de wens te kennen om naar Schotland uitgezonden te worden na hun priesterwijding.
Twaalf dagen na die wijding (in Mechelen) arriveerde Hubert in Schotland, waar hij tot kapelaan was benoemd in de St. Patrickparochie in Coatbridge, ter hoogte van Glasgow. Na vijf jaar nam hij de missie op zich van Chapelhall, zo’n vijf mijl van Coatbridge. Dit was de regio van ijzerindustrie en kolenmijnen. In Chapelhall bouwde Hubert zijn eerste kerk.
Na veertien jaar verruilde Hubert Chapelhall voor de grotere moederparochie van Airdrie, waar hij tot aan zijn dood zou blijven. In 1895 werd hij pastoor van de parochie van St. Margaret en in 1917 kanunnik van het kathedrale kapittel. Uit zijn In memoriam blijkt duidelijk dat Hubert van Stiphout geacht en geliefd was bij al zijn parochianen en medegeestelijken. Op het kerkhof van Airdrie staat nog steeds zijn grafmonument.
Met dank aan Wim van Stiphout. (Bron: Gerrit en Wim van Stiphout, Komd'r nie efkes in? Graard van Stiphout en het Ven. (Uden, 2008). Wim van Stiphout heeft nog wat meer uitgezocht over Brabantse priesters die als missionaris in Engeland, Wales en vooral Schotland gingen werken. Lees of download hier zijn verhaal (PDF; 1,7 MB).
Op de site van de heemkundekring Veghel staat op dit moment dat de Apostolische oorkonde van Mgr. Hubertus van Stiphout door zijn familie is aangeboden aan <a href="http://www.vehchele.nl/actualiteiten.html" target="_blank">de heemkundekring</a>.
Met vriendelijke groet,
Hubert was de zoon van Johannes van Stiphout (*1811) en Jacoba Donkers (*1823). Hubert was niet het enige kind van dit echtpaar dat voor het religieuze leven koos. Zijn zusters Helena en Wilhelmina traden allebei in het klooster in. Helena op 22-jarige leeftijd bij de 
In Brugge was namelijk het Seminarium Anglo-Belgicum gevestigd, waar Hubert de Schotse priesterstudent Charles Reid Brown ontmoette. Schotland werd in 1874 nog als een missieland beschouwd, en verschillende Brabantse priesterstudenten, onder wie dus Hubert van Stiphout, gaven de wens te kennen om naar Schotland uitgezonden te worden na hun priesterwijding. 
staat nog steeds zijn grafmonument. 
