Foto's van vader met een vleugje verf

Ik heb ze meegenomen en niet te best opgeborgen in mijn flatje in Utrecht. Daardoor is de foto van opa Franken verloren gegaan. En moest ik de foto van opa en oma de Crom uitsnijden om nog wat over te houden. Een derde portret van mijn vroeg overleden Ome Kees is naar één van zijn dochters gegaan.
Twee foto’s sieren nou de hal van mijn huis. Een trouwfoto van mijn ouders (1932) en mijn vader in het uniform van de BBA (ook rond 1932). Wie niet meegeteld heeft: ik vond vijf foto’s in de kast.

Uniform

Maar laat ik eerst eens tonen hoe groot die foto’s zijn. De eerste foto is op briefkaartformaat en daar is voor dit verhaal de tweede foto aan aangepast. De eerste foto (rond 1928) is mijn vader in het uniform van de DARVI (Dinteloordse Auto Rij en Verhuur Inrichting; de maatschappij had taxi’s, bussen en vrachtwagens; het personenvervoer is verkocht en het vrachtvervoer is nu onderdeel van Meeus Group, Bergen op Zoom). De tweede foto (rond 1932) is mijn vader in het uniform van de BBA (Brabantse Buurtspoorwegen en Autobusdiensten (na een hoop gedoe over concessies hield de BBA in 2008 op te bestaan).

Even een tussendoortje: uniformen zoals rond 1930 kunnen we ons nu niet meer voorstellen. Toch bleken ze een voordeel te hebben. Toen mijn vader tijdens de Tweede Wereldoorlog na de avonddienst naar huis fietste, werd hij aangehouden door Duitsers die zijn fiets wilden. Maar in het donker zagen de Duitsers hem aan voor politieagent en mocht hij doorfietsen. De afmeting van de 'statieportretten' is in de volgende afbeelding goed te zien.

Wat leer ik op internet over fotografie? Rond 1920 werd een 'sepiaproces' gebruikt in de fotografie om de foto beter bestand te maken tegen veroudering. Deze foto’s hebben een geelbruine kleur.
Rond 1930 werd het mogelijk om van een negatief meerdere foto’s te maken. Van grotere negatieven (60 x 60 mm) konden haarscherpe vergrotingen gemaakt worden (Postproductie.nl: geschiedenis van de fotografie).

Vleugje roze

Tot zo ver is me alles duidelijk. Echter: de familieportretten, die ik heb, zijn duidelijk bewerkt. Als je er met een vinger overgaat, is je vinger zwart. Dat moet van pastelkrijt komen. Want als je goed kijkt, dan zie je dat er ook een vleugje roze op de wang en de onderlip is aangebracht.
En dat is nou mijn vraag. Waarom de fotograaf dat deed rond 1930 is me nergens duidelijk geworden.
Tenslotte: als kind van na de Wereldoorlog heb ik de foto’s nooit in huis zien hangen. Het was dus blijkbaar voor de Tweede Wereldoorlog in de mode om zulke grote familiefoto’s te hebben. Na de Tweede Wereldoorlog vond men misschien zulke foto’s aan de muur te opdringerig.