In Amerika werd de familienaam ‘Weyenberg’. Een van de drie oorspronkelijk Nederlandse kinderen was Martinus, geboren in 1849 te Wanroij. Tien jaar later kwam in Little Chute zijn broertje William ter wereld. Beide broers begonnen in 1882 een schoenenwinkel in Appleton. Martin was al in 1877 getrouwd met Wilhelmina Toonen, geboren in Buchanan. Haar ouders waren daar vanuit Nederland in 1848 terechtgekomen.
William runde de winkel en Martin, eigenaar van een aannemersbedrijf in Appleton, was waarschijnlijk vooral adviseur en financier. In 1884 trouwde William met Angeline de Kelver en een jaar later verhuisde hij met de schoenenwinkel naar Chippewa Falls. Martin bleef in Appleton wonen, nog steeds als Williams zakenpartner. In oktober 1895 plaatsten de gebroeders Weyenberg een advertentie voor schoenmakers en begonnen met de handmatige productie van schoenen.
Het jaar daarop kwam Frank, de oudste zoon van Martin, in de zaak werken. Hij was geboren in 1882, het jaar waarin zijn vader en oom met de schoenenwinkel begonnen waren. Frank had weinig meer opleiding genoten dan de lagere school. Hij leerde eerst het schoenmakersvak en werd daarna de vertegenwoordiger van het bedrijf.
Na een staking van de arbeiders in 1899, maakte William haast met de mechanisatie van de productie. Zo werd de fabriek de eerste gemechaniseerde schoenenfabriek in Chippewa Falls. De winkel werd later verkocht. Rond de eeuwwisseling verhuisde het bedrijf van de gebroeders naar Milwaukee en daar groeide de productie gestaag. Er ontstonden echter problemen tussen William en Martin. In 1902 gaf William zijn aandeel in het bedrijf op en keerde terug naar Chippewa Falls om daar een nieuwe schoenenfabriek te beginnen.
Frank kreeg nu de leiding over het bedrijf in Milwaukee en werd in 1906, op 24 jarige leeftijd, de eerste directeur van de ‘Weyenberg Shoe Manufacturing Company’. Hij was inmiddels getrouwd met Myrtle Linkman en zij kregen twee kinderen. Na het overlijden van Myrtle hertrouwde hij met Helen Jackson, met wie hij geen kinderen kreeg. Het echtpaar woonde in Mequon, op het landgoed ‘Wey Acres’, waar ze een huis bezaten met een kleine windmolen, als herinnering aan zijn Nederlandse afkomst.
Frank bouwde het bedrijf uit tot een waar schoenenimperium. Het groeiende succes was vooral gebaseerd op kwaliteit en werkomstandigheden; zijn fabrieken waren hypermodern. Steeds opende hij nieuwe fabrieken, onder andere in Beaver Dam, Portage, Ludington en Hartford. Ook richtte hij een aantal toeleveringsbedrijven voor de schoenenbranche op.
Na de Eerste Wereldoorlog steeg de vraag naar herenschoenen tot het ongekende niveau van 1.709.363 paar per jaar, maar als gevolg van de Crisis zakte die ook dramatisch in. In 1931 en 1932 werd zelfs verlies geleden. Na de crisis steeg de productie weer: niet alleen werden de schoenen in heel Amerika verkocht, ze werden ook geëxporteerd naar onder andere Hong Kong en Singapore.
Na de Tweede Wereldoorlog legde men zich uitsluitend toe op de productie van luxe herenschoenen. In 1964 volgde Thomas Florsheim Frank als directeur op. Frank zelf ging in 1968 met pensioen, al bleef hij lid van de Raad van Bestuur. In 1990 werd de naam van het bedrijf veranderd in ‘Weyco Group Incorporated’. Hiermee verdween de naam ‘Weyenberg’ voorgoed uit de schoenenbranche. De naam ‘Weyco’ herinnert nog wel - zij het enigszins verborgen - aan de oorspronkelijke Weyenberg Company.
Frank heeft met zijn verdiende fortuin veel goeds gedaan. Het meest opvallende project was de Frank L. Weyenberg Library in Mequon-Thiensville, waarvoor hij circa $ 500.000 schonk. In 1970 werd hij daarvoor uitgeroepen tot ‘Mequon man van het jaar’. Frank overleed in 1976, zijn vrouw Helen zeven jaar later. Zo eindigde het leven van een succesvolle zakenman, wiens Wanroijse vader hem niet verder liet studeren.
Een uitgebreide versie van dit verhaal is verschenen in G.T.O.B. 23 (2008), juli en oktober. Bernard Tolzman, Frank L. Weyenberg Library, The Mequon-Thiensville Library & Weyenberg Family History beschrijft het leven van Frank Weyenberg.
