Ga op weg, het ga je goed

Een aantal priesters, broeders, zusters en leken van Memisa kreeg de ‘Reispenning’, ook mijn broer Marinus. Het was een ontroerende plechtigheid, vooral op het moment dat de bisschop hem het kruisje in handen gaf, het zegende en de woorden sprak, “het ga je goed!”

Deze mensen vertrokken namens ons, om zich in te zetten voor de medemens. Dan is dat toch een mooie herinnering van ons allen die de kerk hun meegaf. Het voelde aan als het afscheid op de dag van vertrek uit het ouderlijk huis, want dat was altijd een emotionele dag voor de vertrekkende broer, het gezin en zeker voor de ouders.

Het bleef hier bij het geven van een hand, al viel er dan wel een traan. Vader zei: “liever zo, dan een begrafenis”. En in 1979, na zijn bediening op het sterfbed, zei hij: “nou heb ik mènne Reispenning!”

Graag had ik hierbij een afbeelding van hét kruisje toegevoegd, maar mijn broer heeft het niet meer: het is met de opstand van de rebellen in Congo verloren geraakt. Het aandenken had voor mij een grote waarde, temeer omdat het gekregen was uit handen van onze bisschop Mgr. Bekkers, de populaire Brabander.

In 1985 werd het houten kruisje door een in zilveren uitvoering vervangen. Het dragen is ingevoerd na het Algemeen Kapittel van 1985, samen met het besluit om voortaan ‘burgerkleding’ te dragen. Op het kruisje stond de tekst Et exaltavit Deus (En God heeft (hem) verheven).

Het gehele gezin was op die avond in 1964 aanwezig bij de afsluitende festiviteiten in de feestzaal. De zaal was een door de N.V. Wijchense Houthandel beschikbaar gestelde fabriekshal. 
Waar normaal de houtbewerking was gevestigd, was het nu omgebouwd tot een schitterende amusementshal, voorzien van een passende entree waarop de naam Olympia (heiligdom) prijkte.

De voorbije week was gevuld geweest met optredens van Willy en Willeke Alberti, de zingende kapelaan De Rooij uit Veghel, Annie Palmen, Jan de Cler en andere bekende artiesten. Op deze avond stond ons een optreden van het Cocktailtrio en andere artiesten te wachten. Mgr. Bekkers had zich tussen zijn ‘schapen’ genesteld. Het was een opluchting na de indrukwekkende viering. 

De kraam met koffie, thee, frisdrank en warme worst werd bediend door een kloosterzuster die nog in habijt was gestoken.

Bij de koffie zat een speciaal suikerzakje met het logo van Amate. Na vakantie en even herenigd te zijn geweest voor het verzamelen van benodigdheden, vertrok Marinus voor de derde maal nu met een speciaal aandenken op zak naar zijn missiegebied Congo. Na aanleiding van deze Amate werd ook een boekje uitgegeven, Wat mensen zeggen.