Groeningen en Vierlingsbeek: dat boterde lang niet altijd lekker. Het woord bestond nog niet in de negentiende eeuw, maar in 1873 leek er toch echt sprake van een Calimero-effect, toen er vanuit Groeningen bij het Vierlingsbeekse gemeentebestuur gevraagd werd om een eigen lagere school. Er waren immers leerlingen genoeg. Maar daar dacht men in Vierlingsbeek heel anders over. Er ontstond flinke opschudding over in de kolommen van het Boxmeers Weekblad.
Dat opende op 29 november 1873 met een ingezonden brief: “De raad der gemeente Vierlingsbeek heeft afwijzend beschikt op een adres uit Groeningen ter verkrijging eener openbare school in genoemd gehucht, aangezien daarvoor gene termen bestaan. Indien men in aanmerking neemt, dat meerdere gehuchten in dit kanton openbare scholen bezitten, waar het getal der schoolplichtigen slechts de helft bedraagt als dat van het gehucht Groeningen, vermeenen wij toch genoegzame redenen te hebben daarvoor te verzoeken.”
Dat bericht kwam duidelijk uit de koker van een sympathisant van het Groeningse streven naar lokaal onderwijs. De brief vervolgt even verderop: “In het Schoolblad van verleden week komt een schrijven voor uit Vierlingsbeek, waarin gezegd wordt, dat het getal der leerlingen uit Groeningen, die gemiddeld de openbare school bezochten, slechts 60 bedroeg en niet 110, zoals de adressanten aan het bestuur hadden opgegeven. Daaraan werd nog toegevoegd dat wij er wellicht voor de aardigheid de kinderen die in de wieg lagen bij hadden gerekend. Schrijver dezer regelen, medeondertekenaar van het adres, durft vol te houden, dat het getal der kinderen uit Groeningen die schoolplichtig zijn wél 110 bedraagt, zo niet meer, en durft de schrijver in het schoolblad aan te raden eens een kijkje te gaan nemen in het bevolkingsregister; dan kan die grappige schrijver zich overtuigen van de onjuistheid van zijn beweren en dat alzoo de kinderen, die nog in de wieg liggen er niet bij gerekend zijn en dat hij zich niet hoeft te verbeelden met zijn grappig schrijven adressanten in de wieg gelegd te hebben”.
Kortom, onze Groeninger was bepaald “not amused”. Hij sluit dan ook af met: “Laat ons hopen dat het Edelachtbaar Bestuur mettertijd van overtuiging moge veranderen en inzien zullen dat ons verlangen billijk is en dat de tijd niet ver verwijderd zij, waarop door hen een besluit genomen wordt, waarmee onze verlangens worde voldaan en wij alzoo voor onze kinderen alle hinderpalen zien weggenomen of een geregeld schoolbezoek met de daarstelling van een flinke school en flinken onderwijzer in het gehucht Groeningen”.
Helaas voor de briefschrijver is zijn hoop vergeefs gebleken. Tot op de dag van vandaag gaan Groeningse basisschoolleerlingen naar school in Vierlingsbeek...
Dat opende op 29 november 1873 met een ingezonden brief: “De raad der gemeente Vierlingsbeek heeft afwijzend beschikt op een adres uit Groeningen ter verkrijging eener openbare school in genoemd gehucht, aangezien daarvoor gene termen bestaan. Indien men in aanmerking neemt, dat meerdere gehuchten in dit kanton openbare scholen bezitten, waar het getal der schoolplichtigen slechts de helft bedraagt als dat van het gehucht Groeningen, vermeenen wij toch genoegzame redenen te hebben daarvoor te verzoeken.”
