Hoeden in alle vormen en maten, voor uiteenlopende gelegenheden en voor dames en heren. Zoals hier, bij het huwelijk van het echtpaar Van Nunen – Stadhouders in 1944 in Gemonde. Vanaf de jaren veertig neemt de populariteit van het hoofddeksel af, zodat het tegen de jaren vijftig en zestig langzaamaan uit het straatbeeld verdwijnt. Weggespoten door een bus haarlak.
Gewoontes veranderen met de tijd, en de vraag wie welke hoed dient te dragen, verandert daarin mee. Maar één gegeven staat vast: hoe meer decoratie, hoe rijker. Bij mannen zouden status en geloof af te lezen zijn aan hun hoed, bij vrouwen hun sociale klasse en relationele status. Zo dragen vrijgezellen en weduwen eerder een kap, muts of haarnet dan gehuwden.
Of je een hoed draagt, is tijdenlang niet eens de vraag: dat is vanzelfsprekend. Maar in de loop van de twintigste eeuw verandert die opvatting. Enerzijds door betere verwarming binnen (want ook binnen wordt iets op het hoofd gedragen), anderzijds door de komst van haarlak. In de loop van de jaren vijftig explodeert de verkoop van haarlak, en zakt de verkoop van hoeden verder in. Vrouwen kiezen voor suikerspinkapsels, en touperen hun haren drastisch, ondersteund door bussen haarlak.
Vlak bij de teloorgang van de hoed overigens ook de rol van de auto niet uit. Worden in de jaren twintig hoeden al wat compacter en steviger, zodat ook ritjes in cabrio’s zonder gevaar kunnen worden afgelegd, in de jaren zestig en zeventig verdrijft de auto het hoofddeksel compleet. Hoeden worden gezien als iets overbodigs en ouderwets. Wat blijft, is de benaming voor de plank bij de achterbank: de hoedenplank.
Droeg jij in je jeugd een hoed? Je ouders misschien? Welke herinnering roept deze foto bij jou op?
Deze foto-oproep verscheen in de rubriek 'Kijk naar Toen' in De Meierij, waarin we op zoek zijn naar de persoonlijke verhalen achter een foto.
