Iedere dindagmiddag (de dag van Antonius) gingen mijn moeder en haar vriendin, Tante Diny, naar de H. Hartkerk in Vught voor het Antoniuslof. Ook die dinsdagmiddag toen mijn moeder boos en verdrietig er van terugkwam. Wat was het geval: de pastoor had beide dames aangesproken en aan mijn moeder gevraagd of hij het beeld van Antonius in haar tuin mocht laten plaatsen zodat hij de deur van de kerk dindags op slot kon houden. Sindsdien heeft mijn moeder nooit meer de H. Hartkerk bezocht en ging voortaan naar de Paulus en Antoniuskerk.
Maar haar devotie voor Antonius heeft door die actie van de pastoor niet geleden. Een paar keer is mijn moeder naar Padua geweest, de plaats in Italië waar Antonius geleefd zou hebben. Ze bracht dan voor de familie en wijde omgeving medaillons mee, die wij dan op ons onderhemdje met een klein veiligheidsspeldje opgespeld kregen.
Mochten wij, of mensen uit de naaste omgeving, iets kwijtraken dan werd ons moeder verzocht tot Antonius te bidden. Men kwam dan naar de boekwinkel en verzocht ons moeder te bidden. Ik hoor haar nog mompelen: "ANTONIUS, BESTE VRIND ZORG DAT MEV. ……..HAAR …… TERUGVINDT”. Wilden we ons moeder boos maken dan zeiden we niet Antonius van Padua, maar Antonius van paardenhaar. De rapen waren dan gaar!!!!
Marilou Nillesen
bhiczei op 11 november 2019 om 14:55
Haha, ik kan me de ergernis van je moeder wel voorstellen, Ton ;)
En nu, roep jij Antonius nog wel eens aan als je iets kwijt bent?
Ad van Heeswijk
zei op 15 november 2019 om 18:37
Te zien aan de kleding van de priester die uit de kerk komt is dit geen pastoor maar een bisschop. En het is volgens mij heel goed mogelijk dat dit bisschop A.F. Diepen is, van 1915 tot 1943 bisschop van Den Bosch.
Marilou Nillesen
bhiczei op 18 november 2019 om 19:00
Bedankt voor je reactie, Ad, en volgens mij heb je helemaal gelijk! Hieronder het linkje waar bisschop A.F. Diepen nog meer op foto's staat:
Hallo Marilou,
Ja, ik heb Antonius nog wel eens aangeroepen en vaak met resultaat. Nu, op een bepaalde leeftijd aangekomen, lijkt het steeds meer te (moeten) gebeuren. De laatste keer toen het nodig was heb ik echter getwijfeld. Ik wilde op zolder wat orde in de chaos scheppen en vond het beeld van Antonius dat ik ter gelegenheid van mijn eerste H. Communie had gekregen in een doos terug. Antonius had onze vele verhuizingen niet goed doorstaan. Geloof het of niet maar het hoofd ontbrak en was niet terug te vinden. Ik vond het te genant om Antonius te vragen zijn hoofd terug te laten vinden.
Groeten,
Ton
Krijnen
zei op 21 november 2019 om 15:30
Hallo Marilou.
Ik ben een ps. vergeten in mijn vorige reactie. Dus bij deze.
Ps. Ik heb dus Antonius niet aangeroepen. Wel vond ik later zijn hoofd in een andere doos terug.
Groeten,
Ton
Marilou Nillesen
bhiczei op 22 november 2019 om 19:38
Haha, kennelijk heeft Antonius je ongemak aangevoeld, Ton. En je toen stiekem naar die andere doos geleid ;)
Iedere dindagmiddag (de dag van Antonius) gingen mijn moeder en haar vriendin, Tante Diny, naar de 
Mochten wij, of mensen uit de naaste omgeving, iets kwijtraken dan werd ons moeder verzocht tot Antonius te bidden. Men kwam dan naar de boekwinkel en verzocht ons moeder te bidden. Ik hoor haar nog mompelen: "ANTONIUS, BESTE VRIND ZORG DAT MEV. ……..HAAR …… TERUGVINDT”. Wilden we ons moeder boos maken dan zeiden we niet Antonius van Padua, maar Antonius van paardenhaar. De rapen waren dan gaar!!!!
