"Ge wil toch nie zegge dat ge werkelijk in z’n sprookjes gelooft?", bespot Philip. "Hoezo is da zo lastig te geloven. Hij had ze met eigen ogen gezien." Woedend slaat Joseph op zijn smeedwerken en hij begint te vertellen.
Ons pap was op weg naar huis. Hij bracht een bezoekje aan onze zieke ome Ab uit Roermond. Het was donker buiten, bijna geen hand voor ogen te zien. Maar als pap ver vooruit keek, in de laan naar Hoogeloon, zag hij schimmen bewegen. Hij liep dichterbij en zag midden op het pad kleine mannetjes en vrouwtjes dansen.
Geschrokken verstopte pap zich achter een boom. Hij stapte per ongeluk op een droog stuk hout. Door het gekraak schrokken de mannekes en vrouwkes en ze vluchtten. Verbaasd vervolgde ons pap zijn weg naar huis, totdat hij een schreeuw om hulp hoorde. In de struiken zat een van de alvermannekes vast met zijn mutsje. Vriendelijk als pap was, hielp hij het mannetje los komen. Waarna hij het mutsje, dat in de takken bleef hangen, teruggaf.
"Bedankt", riep de kleine man, "wij vieren vandaag feest en zijn op ons best gekleed. Als ik mijn mutsje kwijt was zou ik zeven jaar niet meer mee mogen doen." De kleine man was hem zo dankbaar dat hij ons pap kilo’s diamanten kon schenken. Maar hij hielp graag, dus hij hoefde er niets voor terug.
De volgende morgen tijdens het ontbijt vertelde pap aan mam wat hij gister had meegemaakt. Mam lachte hem uit, ze kon het niet geloven. Dus pap ging maar weer aan het werk, toen zijn langzame leerjongen aan kwam zetten.
Aan het ei
nd van de dag ruimde pap samen met zijn leerjongen de werkplaats op. Toen alles schoon was, ging de leerjongen huiswaarts en zette pap alle gereedschappen en metalen klaar voor de volgende dag.
De volgende morgen opende hij de deur van z’n werkplaats. Tot zijn grote verrassing was al het werk dat hij klaar had gelegd al gedaan. Pap pakte het haardgereedschap wat hij vandaag wilde maken. De afwerking was subliem, zijn leerjongen kon dit niet gedaan hebben. Maar hoe is het dan gebeurd?
De komende ochtenden kwam hij steeds weer in de werkplaats waar bijna al het werk al gedaan was. Hij vertelde mam wat er gebeurde. Zij wist ook van niets, dus ze besloten om samen te kijken wat er ’s nachts gebeurt. Glurend van achter het raam zagen ze een klein mannetje aan het werk. Het was de alverman die pap die ene avond had geholpen. Toen ze wisten hoe de vork is de steel zit, konden ze weer vredig verder slapen.
Maanden gingen voorbij en grote delen van de Kempense bossen werden ontgonnen. Pap was bang dat het alvermanneke niet meer langs zou komen, dit waren immers de bossen waar ze woonden. Door de hulp van het alvermanneke kon hij ons een goede toekomst garanderen. Met mam zat hij te denken hoe hij het manneke tevreden kon houden.
Ze besloten elke avond een kommetje melk en brood met spek voor de kabouter klaar te zetten, soms zelfs gebak met een potje bier. Als ze ’s ochtends terugkwamen zagen ze een lege bordje en kommetje.
Dit hebben ze zeven jaar gedaan, maar toen was het alvermanneke plotseling verdwenen.
"Vanaf dat moment had pap besloten ons ’t vak te leren", sluit Joseph zijn verhaal af. "Da verklaart dan wel da wij vroeger zo goed te eten kregen."
Bronnen:
de Blécourt, W. (2002). Volksverhalen uit Noord-Brabant (1ste editie). Houten, Nederland: Spectrum.
Het dankbare alvermanneke. (z.d.). Geraadpleegd op 24 oktober 2019, van https://www.beleven.org/verhaal/het_dankbare_alvermanneke
van Reen, T. (2004). Klein Volk leven en werken van de kabouter (1ste editie). Breda, Nederland: De Geus.
van Reen, T., & van de Loo, J. (2019, 11 september). Kabouterwaarheid: Rien Poortvliet had het mis. Geraadpleegd op 24 oktober 2019, van https://vimeo.com/105901000
Wikipedia-bijdragers. (2019, 6 augustus). Het dankbare alvermanneke. Geraadpleegd op 4 december 2019, van https://nl.wikipedia.org/wiki/Het_dankbare_alvermanneke
