Het is zomer 1960, een lome zaterdagmiddag. We zijn 15 of 16 jaar oud. We moeten binnenkort eindexamen van de Middelbare School doen. We, dat ben ik zelf en het vriendje op wie ik verliefd ben. We liggen dicht tegen elkaar aan, op het strand van de IJzeren Man in Vught. Hij heeft beschermend zijn arm om me heen geslagen, samen lezen we in een Frans blad, of doen alsof. We zijn vaak bij elkaar te vinden. Waar dan ook, of het nu de zolderfeestjes zijn, waar onder het wakend oog van een van de ouders gedanst wordt, of bij hockey of tafeltennis, ik wil hem zien!
Mijn haren zijn nog nat, springen een beetje alle kanten op. Onder mijn buik voel ik het warme zand. Mijn wit-zwart geprinte badpak staat me goed, vind ik. Het voelt lekker, die arm om me heen. Dit moment wil ik vasthouden. Langzaam, om de betovering niet te verbreken, rollen we van onze buik op onze rug. Boven ons laat een vliegtuig een trage goud-gele streep in de lucht achter.
“Zullen we naar het eilandje zwemmen?” vraagt hij. Hoor ik het goed??? Niets wil ik liever dan dit! Nu niet laten merken hoe gretig ik ben! Nu achteloos antwoorden: “Oké!”
Het eilandje, dat is een plek voor verliefden. Daar hangt een mysterieuze sfeer om heen. Een paar snelle stappen door het mulle zand en we zijn we aan de waterkant. In de verte varen een paar zeilboten door zilverkleurige golven. Hoeveel meter zal het zijn? Honderd, tweehonderd? In het begin voelt het water nog lauw, maar al gauw wordt het koeler.
Nog een paar slagen en dan zijn we er. Op onze blote voeten lopen we over de dorre takjes en blaadjes die de bodem van het eiland bedekken. Er staan genoeg bomen die een schuilplaats bieden aan ongenode gasten. Voorzichtig, op onze tenen, gaan we op zoek naar een gerieflijk plekje. Als we denken dat gevonden te hebben, vleien we ons neer op de kale grond. Dan voel ik zijn warme lichaam op het mijne, zijn mond op mijn mond. Het kan mij niet lang genoeg duren. Dit moment, dit uur, deze middag. In de verte de geluiden van joelende kinderen, maar ik hoor ze nauwelijks. Dit is ons moment, dit beleef ik hier en nu. God, laat dit altijd zo blijven.
Dan.....vreemd, ik voel iets. Gekriebel onder mij. Ik blijf in trance, wil niet de ban verbreken. Maar het gekriebel blijft aanhouden, het leidt mij af van waar ik mee bezig ben. Te voelen. Voelen hoe het is om bemind, gekust te worden. Onrustig ga ik verliggen. Maar dan spring ik overeind en kijk naar omlaag....... en zie tientallen kriebelige, krioelende beestjes. Ik slaak een kreet van afschuw: “Mieren!! Rode mieren! Stomme, rottige mieren! Kom, snel, weg!” Overal waar ik kijk zie ik ze nu. Met één sprong zijn wij terug in het water, terug in de werkelijkheid. Het eilandje met zijn bewoners laat ik met weemoed achter.
Gerard H.A.A. de Bie
zei op 23 april 2015 om 14:45
Ik schat 7 jaar later, Ik zat intern op Juvenaat "Mariaoord" op Glorieuxlaan 1 te Vught. Op 'n warme zaterdagmiddag gingen de jongens van onze Zaal onderleiding van de zaalbroeder te voet naar "De IJzere Man". In de bossen aan de rand van 't water speelden wij, ik dacht verdeeld in 4 groepen, 'n spel genaamd "vlagverovertje".
"Vlagverovertje" of "Vlaggetje veroveren" gaat als volgt :
Vlaggetje veroveren, is een leuk spel voor buiten. Er zijn verschillende buitenspellen te bedenken, maar vlaggetje veroveren is voor jong en oud leuk, hierbij staan plezier maken, goed opletten en actie zeker centraal
Hoe werkt het spel?
Het spelt werkt als volgt:
Als je het spel vlaggen verovertje wilt gaan spelen, dan is het goed om de regels te kennen. Het eerste wat je moet doen is het aantal mensen in groepen verdelen. Het beste is als iedere groep minimaal drie personen heeft, dan heb je
namelijk een persoon die de vlag kan verdedigen en twee personen die op zoek
kunnen gaan naar de vlag van de tegenstander.
Het is de bedoeling dat de groepen zich gaan verspreiden in bijvoorbeeld het
bos, het is goed om een gebied te kiezen dat iedereen goed kent, zodat men niet gaat verdwalen, of je spreekt een stuk af hoe ver je mag komen en daar loop je eerst samen doorheen.
De groepen gaan ieder hun eigen vlag verstoppen (Iedere groep heeft z'n eigen kleur vlag.)
Als de vlaggen verstopt zijn dan komen de groepen op een afgesproken plaats
bij elkaar, dan wordt besproken wat er gaat gebeuren: De groepen mogen nu
elkaars vlag gaan zoeken en veroveren;
Let op! Het is altijd goed als iemand de vlag van de eigen groep in de gaten
gaat houd ter verdediging, maar denk er aan, niet te dicht in de buurt komen
want de andere spelers kunnen je natuurlijk volgen;
Het buitenspel is afgelopen & gewonnen als de overgebleven groep de
vlag(gen) van de andere groep(en) te pakken heeft.
Benodigdheden:
Minimaal twee vlaggen.
Aantal spelers
Dit spelletje kun je spelen vanaf 6 spelers.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wat het verhaal van Léonie betreft; Ik vindt 't leuk om te lezen en het lijkt wel 'n deel uit 'n jeugdreeksboek. Tijden veranderen maar veel essentieels ook niet, blijkt hier maar weer uit.
Mijn haren zijn nog nat, springen een beetje alle kanten op. Onder mijn buik voel ik het warme zand. Mijn wit-zwart geprinte badpak staat me goed, vind ik. Het voelt lekker, die arm om me heen. Dit moment wil ik vasthouden. Langzaam, om de betovering niet te verbreken, rollen we van onze buik op onze rug. Boven ons laat een vliegtuig een trage goud-gele streep in de lucht achter.
