Chat is online op maandag t/m vrijdag van 10.00 - 16.00 uur en van 19.00 - 22.00 uur.
Op dit moment zijn we offline. Je kunt je vraag stellen via e-mail of WhatsApp: 06-12887717 (alleen berichtjes)
Meer informatie over de chat-service? Klik hier
Chat is online op maandag t/m vrijdag van 10.00 - 16.00 uur en van 19.00 - 22.00 uur.
Op dit moment zijn we offline. Je kunt je vraag stellen via e-mail of WhatsApp: 06-12887717 (alleen berichtjes)
Meer informatie over de chat-service? Klik hier
De huiskamer was maar 3,20 bij 3,40 meter en de trap naar boven liep daar nog doorheen. Jaren later woonden we in deze huiskamer met zes kinderen. Naarmate er meer kinderen kwamen, werden er op zolder twee kleine slaapkamers gemaakt onder het schuine dak. Daar sliepen vier kinderen. Bij noordenwind kwam de stuifsneeuw onder de dakpannen door op de open zolder naar binnen. Daar sliepen de oudste twee met een tafelzeil of een regencape boven het bed om de sneeuw een beetje tegen te houden, want de kap was niet onderschoten. De hele zolder raakte daardoor met een laag sneeuw bedekt, die eerst moest worden opgeveegd voordat de kachel aangemaakt werd, anders lekte het zo in de kamer!
Mijn ouders sliepen in de opkamer boven de kelder. De woonkeuken was groot, totdat na de oorlog de trap die in de kamer stond naar de keuken werd verplaatst. Er was in de kamer ruimte nodig omdat er toen zes kinderen waren. Er stonden alleen maar een tafel en een kachel in. De woonkamer werd in het voorjaar na de schoonmaak ingericht met een kokosmat en een dressoir, een tafeltje met asbak en twee leunstoelen. Dit was voor de ontvangst van meneer pastoor als hij de zieltjes kwam opnemen, maar voornamer vond hij of dat er nog een baby opkomst was. Voor de plee (wc) moesten we naar buiten, die was in een hoek van de stal.
In de keuken was een schouw waar een cuisinier (kookkachel) in stond. Links van de schouw was een kleine vaste kast. Rechts was ooit een bedstede, die in 1932 werd gehalveerd, links kleerkast en rechts een keukenkast, met helemaal onderin de kast waar de schoenen mooi op een rij stonden te blinken!
De keuken had een granieten aanrecht, met een pompbak die dubbel uitgevoerd was met een zwengel aan de ene kant en een as door de muur heen met een andere zwengel voor de buren. In 1951 werd het buurhuis verkocht aan Toon Willems en het eerste wat hij deed was zelf een pompbak plaatsen waarbij hij toen de zuigleiding 60 cm langer maakte. Dit had tot gevolg dat wij in de zomer zonder water kwamen te zitten en dat dan bij een slager 200 meter verder voor aan straat moesten gaan halen. Dat was een heel karwei. Denk maar eens in hoeveel water je al nodig hebt voor de was! En dat allemaal met een bolderkar en twee melkbussen.
Tot 1946 hadden we nog geen elektrisch licht en moesten we het doen met petroleumlampen en kaarsen. Mijn vader was kleermaker en strijken deed hij met een zware, gietijzeren strijkbout, gestookt met houtskool. In de oorlog viel er een V1 bij Huize Vincentius: vele dakpannen sneuvelden en het raam van de opkamer was helemaal naar binnen gedrukt op het bed. Maar nog wel heel! Onder die opkamer lagen wij, (de kinderen) in het kleine keldertje zij aan zij. We hadden daar voor geoefend. Vader zat bij het raampje met een bijl in zijn hand, voor het geval dat we er snel uit moesten. Ons moeder zat met de kleinste op haar schoot, waarbij ze ook nog in verwachting was.
Op de laatste foto zie je de houten schuurdeuren en achter ons moeder de varkenskooi. In 1960 zijn we verhuisd en in 1997 is het huis gesloopt.