Midden jaren zestig van de vorige eeuw was een groep jongeren uit Made vaste bezoeker van de vele feest- en soosavonden in Made en omgeving.
Begonnen met een klein groepje van zes jongens en meiden, maar dat al snel uitgegroeide tot ruim dertig. Gezelligheid voorop en de jongens reden een Puch en de meiden met minder durf en handigheid moesten het doen met een Mobylette of achterop gezeten bij de jongens. Op weg naar één van de soosavonden. Een groep die uiteindelijk uitmondde in een door hen opgerichte carnavalsvereniging De Kinkeluten en uitgroeide met een door hen jaarlijks georganiseerd Kinkelutenbal met wel bijna tweeduizend bezoekers.
De Kinkeluten van het eerste uur in 1964. Van links naar rechts: Jenny van der Veeken (net zichtbaar), Jan Segeren, Bert Huijben, Nel de Zeeuw, Marlies Oome en Karel Anemaat (Archief Carnavalsvereniging De Kinkeluten)
Soms, nog voor de oprichting van de carnavalsvereniging en het Kinkelutenbal, lukte het de jongelui om de besloten avond van de sociëteit Suo Tempore (oftewel: alles op zijn tijd) op carnavalszaterdag binnen te dringen in één van de zalen van De Korenbeurs in Made. Daar waren wat behulpzame vaders voor ingeschakeld om kaartjes te bemachtigen. De groep jongelui was behoorlijk luidruchtig aanwezig en de officiële sociëteitgangers stoorden zich daar behoorlijk aan. Men zag hen liever gaan dan komen met hun gezang, muziek en drankgelag.
Tijd voor de jongelui om een eigen vereniging op te richten en de sociëteit bezoekers, ‘die oudjes’ zoals zij een beetje spottend werden genoemd, verder met rust te laten. De vaste kern van de groep jongeren van destijds stond aan de wieg van de vereniging en het latere Kinkelutenbal. Allereerst een naam. Dat werd Kinkeluut, wat zoveel betekent als ‘kikker’, en was bedacht door Marlies Oome, een echte Biesboscher. Echt meidenwerk dus en ook het maken van de roodblauw geruite kielen, een handelsmerk van de Kinkeluten. De jongens vonden, dat zij wat beters te doen hadden dan namen bedenken en kielen maken. Zij gingen aan de slag voor de organisatie van het echte feestwerk.
De carnavalsvereniging werd opgericht, groeide en er ontstond steeds meer behoefte aan een eigen bal. Echter men kon nergens terecht of was minder welkom. De besloten avonden op carnavalszaterdag waren sowieso uit den boze. Men wilde die club simpelweg niet in huis hebben. Dat was het moment om een eigen openbare en zeker niet besloten soosavond te beginnen. Afgesproken werd, het was inmiddels 1972, om de zaterdagavond nog voor het carnavalsweekend daarvoor te claimen. Het eerste jaar werden de kaartjes voor een halve gulden, inclusief de toen nog geldende vermakelijkheidsbelasting, verkocht. Men moest in die tijd nog behoorlijk ‘schooieren’ om de kaartjes verkocht te krijgen. Het Kinkelutenbal is begonnen in het café en bijbehorende zaal van De Korenbeurs van Made. Maar naar mate de jaren vestreken werd deze inmiddels verworden thuisbasis steeds meer uitgebreid, groeiden het aantal verkochte kaartjes tot wel tweeduizend en werden in de jaren die volgden alle zalen bezet inclusief een eigen Grand café Du Kinkeluuts. ‘Het Kinkelutenbal is veel leuker dan het carnaval zelf,’ weet menig bezoeker inmiddels te vertellen. Compleet met wedstrijden rond de best verklede of origineelste groep, volop muziek die onafgebroken speelt van muziekkapellen, bands tot dj’s. Zelfs een keer een doedelzakspeler. Ben Cramer en Nikkelen Nelis waren ook ooit van de feestpartij. En de kaartjes? Al jaren steevast uitverkocht in luttele minuten.
Het Kinkelutenbal is een echt Mades opwarmfeest gebleven, steevast een week voor het eigenlijke carnaval met zelfs een ballenbak voor de oudjes van toen, de inmiddels de oudere Kinkeluten.
Bron: BN/DeStem 6 februari 2007 e.v., auteur Jan van Vliet.
