Eind 19e eeuw ontbeert Oijen twee dingen: goede bejaardenopvang en goed katholiek onderwijs. In beide wordt in 1893 voorzien door de komst van een Liefdegesticht. Met dank aan de pastoor en de (bemiddelde) dames Smits van Oijen.
Die dames schenken dan wel het terrein en de bouwsom, maar daarmee staat het Liefdegesticht er nog niet. Eerst is er nog bisschoppelijke goedkeuring nodig, die Monseigneur Van de Ven verleent. Het beoogde terrein aan de Maas staat regelmatig onder water en moet dus worden opgehoogd. Ook daarvoor komen de financiën los.
De laatste hobbel die genomen moet worden voordat het Liefdegesticht kan gaan draaien, is de bezetting. De pastoor opent de onderhandelingen met enkele kloostergemeenschappen. Uiteindelijk willen de Zusters van Liefde uit Schijndel wel een dochterhuis in Oijen stichten. De zusters zullen lager onderwijs gaan geven in godsdienst, lezen, schrijven, rekenen en vrouwelijke handwerken. Aan de andere kant van de levenstrap zullen de zusters de verzorging van oude en ziekelijke mannen en vrouwen op zich nemen.
Het Liefdegesticht omvat een klooster, kapel, schoollokalen, en een oude mannen- en vrouwenhuis. Het kerkbestuur betaalt het onderhoud aan het gebouw plus jaarlijkse ƒ1.000,- aan het moederhuis voor het onderhoud van minstens acht zusters. Naar ontwerp van architect De Graaf wordt er een neogotisch klooster gebouwd. In mei 1894 betrekken acht enthousiaste zusters het nieuwe Sint -Josefgesticht.
In 1914 komt er een nieuwe vleugel voor de opvang van zwakzinnige jongens uit welgestelde gezinnen. De zorg voor deze kinderen is vaak voor het leven ‘ingekocht’. Het jongenspensionaat wordt in 1956 opgeheven. De verpleegafdeling wordt daarna langzaam afgebouwd.
In 1928 wordt een nieuwe kloosterboerderij gebouwd. Het wordt een van de beste boerderijen van Oijen, met een mooie veestapel en goed landbouwgereedschap. De boerderij produceert goed en blijft tot 1957 aan het klooster verbonden.
Opnieuw op initiatief van pastoor Felet komt er een nieuwe bewaar- en naaischool voor meisjes. Voor jongens is er ‘alleen’ openbaar onderwijs, maar volgens de kloosterregels mogen de zusters zich slechts bezighouden met bewaarscholen en niet met de opvoeding van jongens. Maar in 1912 verleent moeder-overste dispensatie, zij het onder voorwaarde dat ‘de jongens steeds voor schooltijd van de meisjes gescheiden spelen en dus niet op de gewone speelplaats’.
In 1950 kopen de zusters het kloostercomplex van het parochiebestuur. In 1957 openen ze een nieuw bejaardenhuis voor 70 oudjes. Daarnaast zijn de zusters actief in de wijk- en kraamverpleging. Veel meisjes willen ook de verpleging in en worden warm in het klooster ontvangen. Maar het aantal roepingen loopt na 1960 sterk terug en de zusters vergrijzen zelf. Precies 100 jaar nadat de eerste acht zusters naar Oijen kwamen, in 1993, verlaten de laatste vier zusters, Mansueta, Huberta, Francinetta en Scolastica het dorp. In die eeuw brachten de zusters Oijen positieve ontwikkelingen op godsdienstig en opvoedkundig terrein.
Die dames schenken dan wel het terrein en de bouwsom, maar daarmee staat het Liefdegesticht er nog niet. Eerst is er nog bisschoppelijke goedkeuring nodig, die Monseigneur Van de Ven verleent. Het beoogde terrein aan de Maas staat regelmatig onder water en moet dus worden opgehoogd. Ook daarvoor komen de financiën los. 
In 1914 komt er een nieuwe vleugel voor de opvang van zwakzinnige jongens uit welgestelde gezinnen. De zorg voor deze kinderen is vaak voor het leven ‘ingekocht’. Het jongenspensionaat wordt in 1956 opgeheven. De verpleegafdeling wordt daarna langzaam afgebouwd. 
Opnieuw op initiatief van 
