Peter van Dooren, zoon Jan, Bartje en Harry van Gemert waren een schuur aan het bouwen bij boer Fleuren in de Peel. Een schaftkeet was er niet, de mannen zaten op een stapel stenen en aten zo hun brood op, met uitzicht op de grazende koeien.
Foto: Man melkt koe (coll. BHIC). NB deze foto is gemaakt in Berlicum. De man is dus niet Bartje uit het verhaal.
Fleuren was een vooruitstrevende boer, hij was de eerste die de weilanden met schrikdraad had afgezet. Tijdens de middagpauze zei Bartje: “Ik kan koeien melken.” “Wat, gij wel!” zei Harry, "gezwam, dat kan ik ook wel zeggen.” “Ja,” zei Bartje, dat kan ik wel.” “Kwats,” zei Harry, “bij jullie zijn ze toch geen boer?” “In den oorlog heb ik ondergedoken gezeten bij een boer en daar heb ik het melken geleerd.” Harry weer: “Laat dan mar eens zien, daar staan koeien genoeg.” Bartje voelde zich in den hoek gedrukt, stond op en ging naar de wei, gevolgd door Harry en Jan. Nu had Bartje geen melkstoeltje, Harry hield hem in zijn nek vast om hem zo overeind te houden, stak zijn hand uit naar Jan en die pakte met zijn andere hand de schrikdraad vast. Bouwvakkers dragen schoenen, laarzen of klompen, dat isoleert. Maar de koe had dat niet en toen Bartje haar aanraakte kreeg die als laatste de hardste klap. De koe sprong omhoog, rende de wei in, Bartje viel achterover en kreeg nog een klap in zijn gezicht van de koeienpoot. Harry hielp Bartje overeind en gedrieën keerden ze terug naar het werk. “Ja,” zei Harry, “ik heb mij lelijk verkeken aan jou, gij kunt wel degelijk melken!”
Zo zie je maar weer, in Gemert woont skaw maar goei volk.
Wat een verhaal, Martien, ik denk dat dit bij veel mensen weer eigen herinneringen los maakt!
Mark Goossens
zei op 27 mei 2020 om 17:41
Mooi! Ach ja, platteland humor. Daarmee kan ik mijn kinderen meestal wel hun hoofd laten schudden.
Toen ik vijf was had ik een vriendinnetje wier vader een paar koeien had. Ik herinner me dat hij al melkend af en toe een uier op ons richtte en ons op een meter of vijf afstand steeds deed opspringen om de melk te ontwijken.
Melken heb ik die middag ook nog geprobeerd maar ik was nog niet sterk genoeg. Bovendien voelde die uier wel heel vreemd aan. Op mijn 18de heb ik wel regelmatig een ooi (schaap) gemelkt om haar lam te voeden, iets dat zij weigerde. Het is op zich niet zo moeilijk. Je moet even de slag te pakken krijgen.
Marilou Nillesen
bhiczei op 28 mei 2020 om 10:43
Het klinkt ook vast heel erg vorige eeuw, Mark, voor generaties van nu. Maar het zijn wel mooie, kenmerkende tijdsbeelden: goed om door te geven aan de jeugd van nu ;)
