Mijn moeder had een prachtige plattebuiskachel in de keuken met een spiegelglad zwart oppervlak en een stuk of drie plekken waar ze door meer of minder ringen met de pook te verwijderen pannen passend boven het vuur kon plaatsen.
Als er niet gekookt werd waren die openingen geheel dicht gelegd met die ringen en grotere schijven in het midden. Wij, de jongste drie zonen, hebben na de oorlog een concept ontwikkeld om de kachel eens op een meer ludieke manier te gebruiken. Dat concept werd geboren uit de grote hoeveelheid bladkruit die wij in de spoorsloot verzameld hadden.
Het mocht dan ongezond zijn, maar het was een zegen dat vader sigaretten rookte. Die zaten met tien of twintig, omwikkeld met zilverpapier, in prachtige doosjes. Dat zilverpapier scheurden wij in strookjes, zodat we er een vier tot zes bladkruitjes in konden verpakken in de lengte. Daarbij zorgden we dat de plaatjes bladkruit elkaar een beetje overlapten. Vervolgens verwijderden we een heel klein stukje zilverpapier aan een kant van het verpakte bladkruit en dan kon het feest beginnen.
Je hoefde dat ontblote stukje kruit maar heel even tegen de hete kachel te houden en het begon al te sissen van opwinding. Om onze vingers niet te branden legden we het razendsnel op het gladde oppervlak van moeders fornuis. Meteen begon het pakketje verpakt kruit te tollen als een dolle. Als een mini-molenwiek maakte het zich los van de kachel en vloog volkomen stuurloos door de keuken, totdat het kruit op was en de lege huls neerdaalde. Ik zie mijn moeder nog kijven, als wij weer bezig waren met in onze ogen totaal onschuldige spelletjes. Wisten wij veel, dat we met onze malle fratsen ons moeders bloeddruk opjoegen en de hele boerderij in de hens hadden kunnen zetten!
Meer verhalen over het leven van de familie Dekkers langs het Duits Lijntje lezen? Klik dan hier
Marilou Nillesen
bhiczei op 2 november 2020 om 21:53
Eén ding wordt mij wel duidelijk: het is een inventieve jongens, die van familie Dekkers. Iedere keer ben ik weer opgelucht als het verhaal goed is afgelopen ;)
Je hoefde dat ontblote stukje kruit maar heel even tegen de hete kachel te houden en het begon al te sissen van opwinding. Om onze vingers niet te branden legden we het razendsnel op het gladde oppervlak van moeders fornuis. Meteen begon het pakketje verpakt kruit te tollen als een dolle. Als een mini-molenwiek maakte het zich los van de kachel en vloog volkomen stuurloos door de keuken, totdat het kruit op was en de lege huls neerdaalde. Ik zie mijn moeder nog kijven, als wij weer bezig waren met in onze ogen totaal onschuldige spelletjes. Wisten wij veel, dat we met onze malle fratsen ons moeders bloeddruk opjoegen en de hele boerderij in de hens hadden kunnen zetten!
