Chat is online op maandag t/m vrijdag van 10.00 - 16.00 uur en van 19.00 - 22.00 uur.
Op dit moment zijn we offline. Je kunt je vraag stellen via e-mail of WhatsApp: 06-12887717 (alleen berichtjes)
Meer informatie over de chat-service? Klik hier
Chat is online op maandag t/m vrijdag van 10.00 - 16.00 uur en van 19.00 - 22.00 uur.
Op dit moment zijn we offline. Je kunt je vraag stellen via e-mail of WhatsApp: 06-12887717 (alleen berichtjes)
Meer informatie over de chat-service? Klik hier
En daar werd in 1942 uit volle liefde Annette geboren. Ondanks dat ze eerst groot en stevig groot en stevig leek moest ze na de oorlog om bij te sterken naar een vakantiekolonie in Egmond aan Zee.
Voor Roos was, ondanks dat er bijna geen spullen waren, een prachtig rieten wiegje gemaakt van mooie witte stof met mooie strikken, waarin als je goed keek nog stukjes van de bruidsjurk van moeder te herkennen waren.
Roos en haar ouders woonden in de Molenstraat, daar waar het nu Hoogstraat heet. Tijdens een van de bombardementen in de buurt schuilden zij in de kelder, samen met de buren. Ze waren met meer dan twintig (27) in die kelder, volwassenen en kinderen, waaronder kleine Annette. Omdat ze ergens moest blijven legden ze haar op het randje van een kelderplank, daar waar ook weckflessen stonden. Bij elke inslag of trilling lag Roos heerlijk in het aardappelkistje tussen de rinkelende flessen.
Toen na het luchtalarm haar ouders, weer naar boven gingen vonden ze een nieuwe gast in het wiegje van Annette. Een granaat, een blindganger, was recht door het dak, recht door het plafond, zo in het wiegje geland en lag daar als een grote baby in de wieg die door haar pootjes was gezakt. De bom was niet ontploft, alleen het sprei was verbrand.
Samen met buren hebben de ouders de bom weg laten halen, zo in het wiegje ging hij de deur uit. De Duitsers namen hem mee en Roos moesten nog weken in het kistje slapen.
Toen, op een zondagmorgen, werd er op de deur geklopt. Drie jonge Duitse soldaten, bijna jongens nog, stonden voor het huis met in hun handen de wieg van Annette. Ze hadden hem zo goed en zo kwaad als ze konden gemaakt en kwamen hem terugbrengen. De vader van Annette, die fotograaf was, maakte als dank een foto van deze drie jongens, zie je hoe jong ze nog zijn?
Als je Annette nu tegen komt zie een levenslustige prachtige dame. Zoals ze zelf zegt: "Bijna een sjieke bonbon, waarvan je voorzichtig de eerste laag het plastic mag afnemen, dan het zilverpapiertje en dan kom je bij die heerlijke bonbon terecht."