Dit verhaal laat een glimpje zien van de wereld van rijke mensen van stand aan het begin van de twintigste eeuw. Het is net als de tegenwoordige jet-set een internationaal, gemengd gezelschap van mensen met geld en mensen van adel (en soms allebei), en dat in een kasteeltje in Duizel, gezien door de ogen van een niet-zo-rijke Franse jongeman van zeventien jaar.
Die jongeman heet Victor Jacquet (1895-1985) en hij wordt in 1912 in dienst genomen door twee puissant rijke Amerikanen van rond zijn eigen leeftijd, Elmer Winslow en David Hutchinson, die door Europa reizen. Victor moet hun reizen regelen, zorgen dat hun hotelrekeningen betaald worden, dat hun bagage van de ene plek naar de andere komt en meer van dat soort taken. Een soort privé-secretaris dus.
Hij verdient er 90 francs per maand mee. Ter vergelijking: de beide Amerikanen genieten een maandelijkse toelage van 33.000 francs. Elmer is de zoon van een Amerikaanse rear admiral (vergelijkbaar met onze schout-bij-nacht), Herbert Winslow (1848-1914), die zich na zijn pensionering in Frankrijk heeft gevestigd. David is zijn neef, hun moeders (die allebei overleden zijn) waren zussen. Een derde zus, een zekere Ms. Korbune (ook wel Korbane), is een weduwe zonder kinderen, die dol is op de jongens en ze verwent. Zij is de kapitaalkrachtige eigenaresse van een Amerikaanse spoorwegmaatschappij.
Eind 1912 worden de Amerikanen uitgenodigd op kasteel Bilquin-de Cartier in Marchienne-au-Pont (nu deel van de gemeente Charleroi in Henegouwen). Het is het familiekasteel van jonkheer, later baron Emile-Ernest de Cartier (1871-1946) een gefortuneerde Belgisch diplomaat, die onder meer ambassadeur in Amerika is geweest. De familie De Cartier heeft ook een kasteel in Duizel.
Dat is de geliefde verblijfplaats van Louisa Brown O’Meara (1849-1935), de moeder van Emile-Ernest de Cartier de Marchienne. En daar gaat het gezelschap vervolgens naar toe. Victor reist per trein met vijftien koffers, de rest van het gezelschap gaat per koets. De jonge Victor heeft een groot deel van zijn leven een dagboek bijgehouden. Deze schriftjes zijn in 1985 teruggevonden en in 2012 door leerlingen van een Frans Lyceum in een blog verwerkt, dat vooral over zijn militaire leven in 1914-1918 en 1940-1945 gaat.
Maar ook in de jaren 1912-1914 schreef Victor over wat hij meemaakte. Bijvoorbeeld over zijn reis naar en verblijf op kasteel Duizel. “Op het station van Brussel nam ik de trein richting Nederland. Op het station Turnhout moest ik overstappen op een andere trein naar de grens. Ik moest twee uur wachten en ik had mijn bagage bij elkaar gezet op een soort perron. Gezeten op een koffer keek ik wat rond en zag op de weg hondenkarren voorbij trekken. Die gaan best snel.”
De stationschef, die nog samen met Victors vader in militaire dienst blijkt te zijn geweest tijdens de Duits-Franse oorlog van 1870-1871, belooft hem voor zijn bagage te zullen zorgen. De reis verloopt daardoor verder op rolletjes. Maar het is december en het sneeuwt. Ook op zijn eindbestemming is het hondenweer, de sneeuw stuift rond. Gelukkig staan er twee rijtuigen te wachten, een voor de bagage en een voor hemzelf. Rond acht uur arriveren de koetsen bij het kasteel van Duizel. Men had op hem gewacht met eten. “Wat een feest” noteert hij. “Ja, ik was vermoeid, de maaltijd duurde tot middernacht.”
Lees hier hoe het de jonge Victor verder vergaat tijdens zijn verblijf in Duizel.
Mariët Bruggeman
bhiczei op 15 augustus 2019 om 09:16
Deze schriftjes geven echt een heel mooi beeld van het reizen in die tijd. En wat goed dat dit door een schoolopdracht 'tot leven' is gekomen. Bedankt Sandra.
Die jongeman heet Victor Jacquet (1895-1985) en hij wordt in 1912 in dienst genomen door twee puissant rijke Amerikanen van rond zijn eigen leeftijd, Elmer Winslow en David Hutchinson, die door Europa reizen. Victor moet hun reizen regelen, zorgen dat hun hotelrekeningen betaald worden, dat hun bagage van de ene plek naar de andere komt en meer van dat soort taken. Een soort privé-secretaris dus.
Eind 1912 worden de Amerikanen uitgenodigd op kasteel Bilquin-de Cartier in Marchienne-au-Pont (nu deel van de gemeente Charleroi in Henegouwen). Het is het familiekasteel van jonkheer, later baron Emile-Ernest de Cartier (1871-1946) een gefortuneerde Belgisch diplomaat, die onder meer ambassadeur in Amerika is geweest. 
De stationschef, die nog samen met Victors vader in militaire dienst blijkt te zijn geweest tijdens de Duits-Franse oorlog van 1870-1871, belooft hem voor zijn bagage te zullen zorgen. De reis verloopt daardoor verder op rolletjes. Maar het is december en het sneeuwt. Ook op zijn eindbestemming is het hondenweer, de sneeuw stuift rond. Gelukkig staan er twee rijtuigen te wachten, een voor de bagage en een voor hemzelf. Rond acht uur arriveren de koetsen bij het kasteel van Duizel. Men had op hem gewacht met eten. “Wat een feest” noteert hij. “Ja, ik was vermoeid, de maaltijd duurde tot middernacht.”
