Hoogwaterveer Den Bosch-Hintham / Rosmalen

Aanvankelijk kon iedereen met een boot passagiers overzetten, maar na klachten over de behandeling en de tarieven die men hanteerde, gaf het Bossche stadsbestuur in 1708 een exclusieve vergunning af aan eerst negen en later twaalf schippers om tussen de Hinthamerpoort en Hintham een veer te onderhouden.

In 1761 werd samen met Rosmalen een gezamenlijke veerdienst ingesteld: het Bossche stadsbestuur benoemde zes schippers en ook de regenten van Rosmalen benoemden er zes. Overigens stond het alle kooplieden, burgers en voerlieden uit Den Bosch en Rosmalen vrij om hun eigen goederen met eigen bootjes te vervoeren, als ze maar geen andere passagiers meenamen.

De schippers voeren in eene gemeene beurs, dat wil zeggen dat de opbrengsten in een gemeenschappelijke pot kwamen, die elke avond eerlijk werd verdeeld. Aan de schippers werden enkele eisen gesteld: ze moesten minstens achttien jaar zijn en in eigen persoon hun boot bemannen, samen met een betrouwbare knecht.

Ze moesten de schuit waarmee ze voeren in eigendom hebben. Die schuit moest voorzien zijn van Mast, Spriet, Zyl, Fok, Touwen, Haaken, twee paar Riemen, en wat verders daer toe nodig mag zyn. Tweemaal per jaar werd de kwaliteit van het materiaal door de stads- en dorpsbestuurders gecontroleerd.

De tarieven waren afhankelijk van de afgelegde afstand en van het weer. Een passagier betaalde vol tarief wanneer hij vanaf de contrescarp van de fortificatie van de Hinthamerpoort – dat wil zeggen vanaf de buitenoever van de vestinggracht – tot aan de Rosmalense Dijk werd gebracht. De reiziger betaalde tweederde van het volle tarief als hij bij de grens van de vrijdom in Hintham voet aan wal zette, en half tarief als hij al uit kon stappen op de plaats “waar voorheen het huis van Gerrit van Wageningen had gestaan”. Bij storm of ijsgang betaalde men dubbel tarief.