Huiszoekingen

Eén keer hadden ze beet, ze vonden de fiets met luchtbanden van mijn vader. Mijn vader had een vrijstelling omdat hij verpleger was op Huize Assisi. Dit vertelde mijn moeder in het Duits om misverstanden te voorkomen, maar zonder pardon namen ze de fiets mee. Mijn moeder gaf het niet snel op, maar wel toen ze een flinke trap tegen haar buik en knieën kreeg, terwijl ze hoogzwanger was. Wij stonden erbij en konden niets doen. Drie dagen later kreeg mijn moeder een miskraam…

En dan die Dolle Dinsdag, wat een opluchting: de moffen waren weg! Wij trokken naar “de G.A.S.” [afkorting van Geräte Ausgabe Stelle, redactie]. Dat was een Duitse opslagplaats voor munitie in de van Heeswijkstraat in Udenhout. De munitie hadden ze meegenomen en het gebouw zou door de burgers om 8 uur ‘s avonds opgeblazen worden. Maar niet voordat we er eerst een kijkje in genomen hadden om gebruiksvoorwerpen te jatten. Ik had mijn slag ook geslagen en een opvouwbare motorbril en een regenjas van kunststof als aandenken meegenomen. Thuisgekomen kreeg ik gelijk op mijn donder: wat moeten we hier nou toch mee en als ze nog eens terugkomen en weer huiszoeking komen doen, hangen we! En ze kwamen terug, de Duitsers! Weer werden er huiszoekingen gedaan, er werd gesommeerd aan tafel te blijven zitten en je mond te houden. Wat konden die in 20 minuten een rotzooi maken in heel het huis! Van boven naar beneden, alle kasten waren leeg en alles lag op de grond! Maar niets hadden ze gevonden. Mijn moeder had er wel weer veel werk aan.

Mijn buit had ik het op het schoor zo goed opgeborgen dat ik hem pas na de oorlog teruggevonden heb. De jas heeft toen nog jaren boven mijn bed gehangen om de stuifsneeuw tegen te houden, want wij sliepen op een open zolder die niet onderschoten was, recht onder de kale dakpannen.