In één weekend prehistorische rietdekker

Het is ‘het’ museum voor uitdagingen, experimenten, geschiedenis, smeden, hout- en wolbewerking, kennisuitwisseling, je bekwamen in oude bewerkingen, een weekend samen, ontspannen, uit de sleur van het dagelijkse leven. ‘s Avonds rond het knapperend houtvuur eten van een op datzelfde vuur klaargemaakte maaltijd en overnachten in een boerderij, slapend op een strozak en onder schapenvacht.

Bij een van die maandelijks ontmoetingen, op 3 september 2005, mochten we ons hart ophalen met “dakbedekking vernieuwen van de weefschuur.” Rietstammen werden plaatselijk vastgezet, afgewisseld met wilgentenen of reepjes ongelooide geitenhuid. Eén mevrouw droeg zorg voor het bindmateriaal en sneed cirkelvormig reepjes huid.

Opdracht: “Pak een handvol riet, schud dat even op de grond zodat de onderkant gelijk is, en verwijder de losse en korte stengels.” Voor de eerste lagen gebruik je de hele lengte van het riet, voor de volgende, drie keer de ‘hiep’lengte; het restant daarvan wordt voor een volgende laag gebruikt.

Steek het bosje onder de rietlat door, zodat het uiteinde ruim de vorige rietlat bedekt, houd het riet tegelijk met de rietlat vast en buig het naar je toe, gebogen als een haarspeld om de rietlat. De onderste laag met de hiep op gewenste lengte hakken, twee personen houden de plank vast die als hakblok dient.

Vroeger werd op zandgronden roggestro als dakbedekking gebruikt, in natte gebieden het plaatselijke groeiende riet. In het najaar is riet volgroeid en nog buigbaar. Het dak wordt van onder naar boven gedekt en het riet niet vastgebonden! De bedekking gaat minder lang mee doordat halmen op het dakdeel blijven liggen en vocht vasthouden, verder spelen voor duurzaamheid helling en zonzijde een grote rol.

Voor een nieuw muurtje hielden anderen zich bezig met het steken van stevige graszoden. Daarmee werd later het 30 cm brede, winddichte muurtje in ‘metselverband’ gebouwd. Verder werden voor de stevigheid om de 50 cm stokken door de graszoden gestoken.

Nadat de korte voorzijde was gedekt, werd de nok bekleed met halve uitgeholde boomstammen. De weefschuur werd gebouwd volgens een grondplan, gevonden in Oss – Ussen. Bij het verlaten van ‘zijn’ missiegebied Congo in 2008, bracht mijn broer een tropische palmdakdeel als model mee, juist passend in de koffer. Ik pakte het voorzichtig aan vanwege de aanwezige stekels.

Zondagsavonds keken we terug op onze “geslaagde missie”: een weekend vol ervaringen die we met onze bezoekers mochten delen. Als een van de oudere deelnemers heb ik in de voorbije zestien jaar enorm veel wetenschap en ervaring opgedaan, beschreven én vastgelegd in beeld.

Het gedekte dak geeft na afloop aan de onderzijde een fraai beeld, en is na elf jaar nog steeds waterdicht. In maart 2016 werd het noodgedwongen gesloopt vanwege de herinrichting van de prehistorische omgeving.