Deelnemen aan een groep is waardevol. Tenminste, als de groep goed functioneert. Groepscultuur hoort bij het proces van opgroeien en volwassen worden. En meestal geeft dat geen problemen. Helaas zijn er jeugdgroepen die hinderlijk of dreigend gedrag vertonen. Ze richten vernielingen aan en intimideren of mishandelen buurtbewoners, zoals onlangs in Ede, Raamsdonk en Veghel. De term 'terroriseren' wordt gebruikt om de ernst van de situatie aan te geven. De gebeurtenissen leveren massale reacties op en de roep om meer politie-inzet en een hardere aanpak. Dat is nooit anders geweest.
Jeugdgroepen horen bij alle tijden en culturen. Net als de roep om een harde aanpak. Op 17 juni 1918 is het raak in Uden. Aan de Stationsstraat nabij het treinstation bevindt zich het Stationskoffiehuis van de familie Greven. Je kent het wel, zo'n gemoedelijk zaakje waar de waard z'n gasten nog kent. En iedereen is er welkom voor een kop koffie. Ook de vreemdeling die per abuis op Station Uden strandt. Die dag worden de bezoekers echter lastig gevallen door "eenige belhamels". Ze komen zomaar binnenvallen. Het jeugdgroepje speelt een liedje op een mondharmonica en eist vervolgens geld van de bezoekers. Niemand maakt aanstalten om z'n knip te trekken.
Dat staat de 'belhamels' kennelijk niet aan. Ze ontsteken in woede en beginnen de boel kort en klein te slaan. De vrouw des huizes probeert van hen af te komen. Maar de belhamels dreigen haar vervolgens met een hamer de kop in de slaan. Ze houdt zich koest en ondergaat lijdzaam de furie van het jeugdgroepje dat zich inmiddels ook op bezoekers richt. Hoe lang het geduurd heeft? Vast en zeker maar enkele minuten, maar het voelt als uren. Dat is het akelige aan zulk intimiderend gedrag. De belhamels verlaten tot grote opluchting het koffiehuis "na eerst nog een flesch drank te hebben meegenomen" en een ruit stuk te slaan. De aanwezigen blijven verontwaardigd achter. "Jammer was het, dat op dit anders toch drukke punt, geen politie aanwezig was om deze helden in te rekenen" aldus de media. Is er iets veranderd?
Dit verhaal verscheen eerder in Brabants Dagblad
