Vorig jaar heb ik weer eens onze garage opgeruimd. In een hoek stond nog een oude stallantaarn te roesten. Weg ermee, opgeruimd staat netjes. Maar wat verdween er nu zomaar in de kliko? Een stukje persoonlijke carnavalshistorie gooi je toch niet weg? Terug in de garage dat ding!
Plots was ik in gedachten terug in de enige carnavalsoptocht waaraan ik zelf heb deelgenomen. Het moet februari 1966 zijn geweest. Zeker is dat het een dinsdagmiddag was want op deze dag wordt in Oeteldonk (‘s-Hertogenbosch) altijd de kinderoptocht georganiseerd.
Wij deden mee als schoolgroep. Onze bijdrage: een groot aantal verklede kinderen, een platte wagen en een opbouw die ik mij niet meer herinner. Zouden er nog foto’s zijn bewaard van de kinderoptochten uit het verleden? Moet bijna wel want de hele route (vanaf het startpunt bij het NS-station tot aan de markt) stond vol toekijkend volk. Veel ouders en opa’s en oma’s natuurlijk maar nog veel meer carnavals liefhebbers vergaapten zich aan een flinke stoet verklede en koukleumende kinderen.
Prinsenwagen in de kinderoptocht tijdens carnaval 1965 (foto: Fotopersbureau Het Zuiden. Bron: Erfgoed 's-Hertogenbosch, fotonummer 0023567; CC0)
Ik moest als Prins verkleed gaan. Een meisje uit mijn klas als Prinses. Mijn moeder had voor mij daarom een aantal kledingstukken verzameld en passend gemaakt. Ik herinner er mij nog slechts vier dingen van:
- een paarse baret met grote pauwenveer; - een wit katoenen hemd met rouches; - een cape; - een pompon op mijn zwarte schoenen.
Na het verzamelen bij de wagen was het wachten begonnen. Wat duurt zoiets lang! Toen eindelijk de stoet in beweging kwam liep ik al wuivend door de hele stad (tenminste ….dat idee kreeg ik). Ergens onderweg was de jury van het kindercarnaval actief dus je moest wel blijven wuiven (of was het zwaaien?). Ik voelde mij echt bekeken!
Het mooiste moment kwam nog. Onze groep bleek een prijs te hebben gewonnen. Het is beslist de hoofdprijs niet geweest maar elk deelnemend kind van onze school kreeg wel een prijs. Keurig verpakt ontving ik een echte metaalkleurige stallantaarn (weliswaar een klein model maar daarom niet minder door mij gewaardeerd). Trots liet ik mijn prijs thuis zien.
De stallantaarn is inmiddels dik 60 jaar oud en tijdens vele kampeervakanties in het buitenland altijd meegenomen en gebruikt. Mooie herinneringen komen dankzij de stallantaarn dus weer boven. Weggooien zit er dus voorlopig nog niet in.
Foto's van die optocht heb ik niet. Maar misschien jij wel, als je dit verhaal leest...?
