De Astense fietsenmaker Harrie Peeters was gedurende hun hele onderduikperiode de spil in de hulpverlening aan die jongens. Hij bracht hun leiders Wim Gebhard en Koos Stolk in contact met de Lieropse jachtopziener Mathieu Bussers, die hen op Moorsel een geschikte locatie voor een nieuw kamp wees. Bij de familie Berkers konden ze terecht voor melk en groenten en allerlei andere vormen van ondersteuning.
‘Dennenlust’ noemden ze hun nieuwe kamp daar en ‘Stroobouw’ de woning van hout en stro, die maximaal 75 m² groot zou worden. Vier van hen hadden een vals identiteitsbewijs en daarmee reisden ze door het land. Voor de anderen was ’s avonds naar Berkers het enige contact met de buitenwereld. In ‘Dennenlust’ groeide het aantal onderduikers tot dertig. De nieuwkomers kwamen uit het hele land en ook via verschillende tussenpersonen. Stolk had niet langer het monopolie op toelating. In maart kwamen ook de eerste gestrande geallieerde piloten aan. Kapelaan Geboers, aalmoezenier van ‘Dennenlust’, was ook actief binnen de LO-afdeling Someren. Enkele van de in totaal vijftien geallieerde piloten, die er zouden verblijven, kwamen via hem. Met Pinksteren zou ‘Dennenlust’ een heus internationaal sporttoernooi beleven.
Van medio april tot juli verscheen kampkrant ‘D’Onderduiker’. Enkele onderduikers voerden de redactie over dit weekblad, dat tijdens de aanwezigheid van geallieerde piloten zelfs tweetalig was. Onderlinge conflicten leidden tot de ondergang van ‘D’Onderduiker’.
De gewaardeerde leider Wim Gebhard, locatiemanager avant-la-lettre met talrijke lokale contacten, zou uitgroeien tot regionale verzetsleider. Hij was gevoelig voor de oproep van de overheid om met zijn georganiseerde groep deel te nemen aan partizanenacties. Hij wist alle onderduikers achter zich te krijgen, het zou hem in conflict brengen met een voorzichtiger Koos Stolk. ‘Zijn’ jongens mochten geen risico lopen.
Na enige militaire training moesten de onderduikers in september als partizanen aan de slag. Veel opdrachten zoals het onklaar maken van een spoorlijn mislukten. Ze namen NSB’ers gevangen en lieten hen hun eigen gevangenis bouwen. Bij een partizanenactie op 19 september sneuvelde Frank Doucette, een Amerikaanse boordschutter die sinds zes weken in ‘Dennenlust’ verbleef, en raakten twee mensen gewond, die door de linies heen naar het ziekenhuis in het al bevrijde Geldrop moesten worden gebracht. Die middag lag Frank Doucette in ‘Dennenlust’ opgebaard, ’s avonds was daar een afscheidsviering. Zijn lichaam werd daarna op een boerenkar toegedekt met stro en aardappelen naar de zusters in Lierop vervoerd, waar hoofdzuster Felicité de verzorging deed. Rond middernacht werd hij op het kerkhof in Lierop begraven. Een dag later werd Lierop bevrijd. De ongelukkige Frank Doucette zou uitgroeien tot icoon van de Lieropse oorlogsgeschiedenis.
Kortgeleden ontmoette ik de 104-jarige Dien Berkers, die voor de onderduikers de was had gedaan. Pas toen ik over de onderduikers begon, kwam de herkenning. Heel helder zei Dien toen: ‘Het was hoog tijd, dat het afgelopen was, we waren er allemaal aangegaan!’
De laatste foto laat tien onderduikers in de slaapzaal in aanbouw zien en is volgens Piet van Velthoven alias ‘Zeeland’ gemaakt in april of mei 1944. De namen: - Bovenste rij v.l.n.r.: Wim Loof – Piet van Velthoven – Koos Stolk – N.N. geallieerde piloot – Sjef Snijder – Cor Bode – Frits Hoff. - Onderste rij v.l.n.r.: Piet Laurier – Harry Plompen – Jan Engelsman.
Wil je meer hierover weten? Kijk dan op de website van Gerard Geboers.
