Toen ik 20 jaar geleden op de Damasthof kwam wonen, maakte ik een klein vijvertje in mijn tuin. Voor het inrichten daarvan ging ik de Geelders in en zocht ik wat wilde slootplanten. Die zette ik in en om het vijvertje.
Daar moet wat kikkerdril aan gezeten hebben, want na enige tijd zwommen er kleine dikkopjes rond. De goudvissen snoepten er enkele op, maar er bleven er toch een paar over. In het vroege voorjaar zag ik een heel klein kikkertje in mijn mooie heldere vijver. In de herfst was de kikker weg, om in het voorjaar weer terug te komen. Jaren achtereen ging dat zo door. “Sjaan, de kikker is er weer!” riep ik dan.
Kikker (foto: Paul Huismans, 1981)
Bij het veranderen van mijn tuintje heb ik het vijvertje geruimd. De kikker heb ik daarna wel eens teruggezien, op de plaats waar het vijvertje was geweest.
Vorige week zat ik boven achter mijn pc, toen ik beneden plotseling hoorde: “Bert, Bert er zit een kikker in huis! Nou moet het niet gekker worden”, zei mijn vrouw, “ik kuier hier binnenkort aan met het ongedierte. Hoe komt die kikker nou hier binnen?”
De kikker was nog banger dan mijn vrouw. “Mens maak je eigen toch niet zo druk, het is maar een kikker hoor.” Ik ving de koude kikker en zette hem buiten op mijn gazonnetje. De rust was wedergekeerd. Niet dus. Toen begon de discussie pas: jij laat altijd de deur openstaan, hij zal wel in je klompen hebben gezeten, jij bent altijd buiten bezig.
Soms heb je geen verklaring als iets je overkomt, maar misschien vraagt de kikker toch om aandacht en een nieuw vijvertje.
Dit verhaal verscheen eerder in DeMooiBoxtelKrant van 14 oktober 2020
