Het is nog niet zo eenvoudig om - aan de hand van onze fotocollectie - één specifieke boerin voor het voetlicht te brengen. Bij veel fotobeschrijvingen ontbreekt de naam van degene die aan het werk is. Maar bij deze foto stond deze wél. "Het voeren van de kippen is een taak voor de boerin, zoals op de boerderij van Dina Zegers-van de Schans", luidt het bijschrift. Maar wie was Dina? Hoe zag haar leven eruit?
Ons archief gaf bij de zoektocht naar Dina vrij weinig prijs - op enkele geboorteakten van haar kinderen na - maar gelukkig stond wel vermeld uit welke collectie de foto kwam: uit die van Ton Cruijsen. Sterker nog, Dina Zegers was zijn oma. Op ons verzoek vertelt Ton meer over haar. Lees onder deze foto - ook uit de collectie van Ton - zijn verhaal over haar.
Dina, onder in het midden, helemaal rechts de moeder van Ton, Doortje Zegers. De foto is vermoedelijk van rond 1940 is of nog wat later
Mijn oma, Ardina Francesca Zegers-van de Schans
Geboren in Reek 19 augustus 1880, overleden in 1962 in het St. Canisiusziekenhuis in Nijmegen en begraven in Reek.
Veel is mij niet bijgebleven van mijn oma. Ze was een oma op afstand. Ik kan niet herinneren ooit bij haar op schoot te hebben gezeten of geknuffeld te zijn. Ze woonde in bij haar zoon Lambert Zegers die samen met zijn vrouw een boerderij hadden op de Schaijksestraat 1 in Reek. Lambert (of voluit Lambertus) had de boerderij overgenomen van zijn vader Willem Zegers. Toch is er geen sprake van een boerentraditie want zijn vader Bertus runde in Schaijk een steenfabriek. Willem was voorbestemd om die steenfabriek te nemen maar er klopte in hem een boerenhart en daarom besloot hij met zijn vrouw Ardina van de Schans en hun 6 kinderen te verhuizen naar een boerderij in Reek.
Heel bijzonder was dat hij niet de enige was uit het gezin van Bertus Zegers die getrouwd was met een lid uit het gezin van de familie Van de Schans. In totaal trouwden maar liefst 5 gezinsleden van beide families met elkaar. Mijn oma heette dus Ardina en mijn zus is naar haar genoemd. Niet dat ze dat prettig vond want de naam Ardina vond ze afschuwelijk. De naam Dina ook trouwens. En dus veranderde ze in haar tienerjaren haar naam in Dinie.
Knotje
Regelmatig ging ik met mijn ouders bij oma op bezoek en dus ook naar mijn oom en tante en mijn neefje en nichtjes. Oma had een eigen slaapkamer in de boerderij van haar zoon met daarin een deur die uitkwam op de kamer. Die deur zal ik nooit vergeten, want als wij op bezoek kwamen bij oma, zag ik haar altijd door die deur de woonkamer in 
komen. Een kleine vrouw geheel in het zwart gekleed en met een knotje in het haar. Met die knot had ik geen moeite maar de kleur zwart stootte mij af. Het gaf mij niet bepaald een warm gevoel. Van mijn moeder moest ik vriendelijk 'dag oma zeggen'en daar liet ik het bij. Ik ging liever met mijn neefjes en nichtjes spelen. Waar ik ook een hekel aan had, was het serviesgoed van oma. Blauw met wit. Hopeloos ouderwets vond ik het. Zelfs als kind was het al niet mijn smaak en als ik het nu nog ergens zie, denk ik meteen: dat is oma's servies.
Nee, een innige band met oma had ik niet. Met opa ook niet trouwens. Het zullen vast en zeker heel aardige en lieve mensen geweest zijn, maar ik bleef altijd keurig en beleefd op afstand. En ik vond daar niets vreemds aan toen en mijn grootouders wellicht ook niet.
Heb jij in je schoenendoos een oude foto waarop iemand de kippen voert, de aardappelen schilt of op het land werkt? (of bezig is met andere alledaagse zaken?) En wil je die onder de aandacht brengen? Stuur die dan naar info@bhic.nl ovv Ode aan de Brabander.
