Of het nu wat bankbiljetten zijn, of een sigarettendoosje of het identiteitsbewijs van een wildvreemde, werkelijk alles lijkt een aantrekkingskracht op de jonge Cornelis van Alphen (Geertruidenberg 7 juni 1906) te hebben. Soms zegt hij reiziger te zijn, soms ook fietsenmaker maar altijd laat hij door heel Nederland een spoor na van onthutste mensen die opeens spullen en vooral geld missen.
Dat de 23-jarige Cornelius een keer tegen de lamp zou lopen, is onvermijdelijk; de vraag is vooral wanneer. Dat gebeurt uiteindelijk eind november 1929 bezig als hij bezig is met het ‘lichten van de buffetlade’ in hotel het Gouden Kruis in Tilburg. Het leeghalen van de la blijkt slechts een topje van de ijsberg.
Eerder verduisterde hij in Maastricht incassogelden van zijn baas, stal hij 200 gulden van zijn ouders in Den Bosch, om dat geld te verbrassen in Den Haag en Eindhoven. Als dat bedrag op is, gaat zijn reis naar Antwerpen (1500 francs van een hotelgast) om terug te keren naar Eindhoven.
Alibi
Even lijkt het alsof hij daar aan het werk gaat bij een ‘stofzuigermaatschappij’ maar het blijkt slechts een alibi om ook bij het bedrijf te stelen, dan door naar Nijmegen (30 gulden en 700 Mark uit een hotel) en via Den Haag (30 gulden uit een geldkistje) en Amsterdam (portemonnee met eveneens 30 gulden) op naar het hotel in Tilburg. Alwaar een oplettende agent hem in zijn kraag grijpt, en de jonge Cornelis alles bekend.
Geen beste start van je leven maar de rechter is coulant; hij wil de jongeman wel weer laten gaan maar dan moet hij zich wel aan een aantal voorwaarden houden. Zo moet hij op zoek gaan naar een vast kosthuis in Breda, en daar niet zo maar vertrekken zonder dat de politie het weet. Ook mag hij door de weeks niet naar de kroeg gaan en hij moet gaan werken bij meneer Nijnatten in Breda.
Saillant detail: de voorwaardelijke invrijheidstelling voor Cornelis is ondertekend door minister van Justitie Jan Donner, grootvader van de latere minister van Justitie, van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (tussen 2002 en 2011)
Het duurt niet lang of hij overtreedt meerdere van deze regels. Er is sprake van ongeoorloofd cafébezoek en hij verhuist – zonder bericht - naar Maastricht. Daarom eist de rechter dat hij alsnog voor een jaar achter slot en grendel gaat. Cornelis zegt tot de diefstallen te zijn gekomen 'doordat ik geen werk heb en niet wist hoe ik ik mijn onderhoud moest voorzien.' Hij probeert het wel om aan een baantje te komen maar dan was de verleiding weer te groot: 'In al mijn betrekkingen heb ik oneerlijkheden gepleegd'.
Dat de 23-jarige Cornelius een keer tegen de lamp zou lopen, is onvermijdelijk; de vraag is vooral wanneer. Dat gebeurt uiteindelijk eind november 1929 bezig als hij bezig is met het ‘lichten van de buffetlade’ in hotel het Gouden Kruis in Tilburg. Het leeghalen van de la blijkt slechts een topje van de ijsberg.
Even lijkt het alsof hij daar aan het werk gaat bij een ‘stofzuigermaatschappij’ maar het blijkt slechts een alibi om ook bij het bedrijf te stelen, dan door naar Nijmegen (30 gulden en 700 Mark uit een hotel) en via Den Haag (30 gulden uit een geldkistje) en Amsterdam (portemonnee met eveneens 30 gulden) op naar het hotel in Tilburg. Alwaar een oplettende agent hem in zijn kraag grijpt, en de jonge Cornelis alles bekend.
Saillant detail: de voorwaardelijke invrijheidstelling voor Cornelis is ondertekend door minister van Justitie Jan Donner, grootvader van de latere minister van Justitie, van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (tussen 2002 en 2011)
