Op 20 april 1853 trok moeder Theresia Saelmakers met enkele zusters Franciscanessen van Charitas van Oosterhout naar Steenbergen. Ze gingen wonen in de voormalige gendarmerie aan de Kleine Kerkstraat, die ze hadden kunnen kopen van Joannes de Wit en zijn zus Elisabeth.
De zusters gaven naai- en brei-onderwijs, hielden een bewaarschooltje, hadden een pension voor kinderen van landbouwers en ze verpleegden er zieke mannen. In dit derde huis dat moeder ‘Trees’ binnen vier maanden had gesticht, vestigde ze aanvankelijk het moederhuis.
Vanaf 1860 werd er aanhoudend grond gekocht en uitgebreid. Dank zij een legaat van A.G. Moors kon aannemer-architect P. Soffers uit Ginneken in 1876 een nieuwe kapel bouwen. Het gesticht en het moederhuis werden herhaaldelijk verbouwd en uitgebreid.
Na de overplaatsing van het moederhuis naar Roosendaal in 1905 werd Sint Elisabeth succursaalhuis. De zusters verpleegden zieken en bejaarden.
Begin december 1918 brandde de gehele voorbouw af, waarbij ook archieven verloren gingen. In 1921 kreeg het gebouw een nieuwe monumentale voorgevel, naar tekeningen van A. Oomen uit Oosterhout.
In 1925 volgde een vergroting van het huis voor de bewaarschool en een pension voor schipperskinderen.
In 1928 werd het gasthuis met een operatiekamer, een laboratorium en een röntgenkamer uitgebreid tot een volwaardig ziekenhuis. In 1962 werkte architect B. Oomen aan het zusterhuis en de kapel. In 1981 is het oude bejaardenhuis afgebroken voor het nieuwe, Onze Stede, van architect Oomen. In 1982 verhuisden de laatste zusters naar het moederhuis in Roosendaal.
Het eerste huis had een eenvoudige voorgevel. Het nieuwe klooster had een rechthoekige plattegrond met twee zijvleugels. De schuiframen gaven de gevel een streng aanzien.
Bron: J. Smits, Vademecum van religieuzen en hun kloosters in Noord-Brabant, Alphen a/d Maas, 2010
in dit ziekenhuis heb ik nog een week gelegen met een gebroken been dat is plusminus 57 jaar geleden.
toen moest het gips nog een week uitharden onder een soort hondenhok.
Wilhelmus Rooms
zei op 24 juli 2020 om 13:59
Mijn groot-ouders (fam Rooms/Oerlemans met 9 kinderen), hebben een paar jaar in the kelder, gedurende de WW11 oorlog, gewoond omdat hun huis aan de Molen weg was kapot geschoten door de Duitsers
Mariët Bruggeman
bhiczei op 24 juli 2020 om 19:00
Bedoel je in de kelder van het gasthuis ? Dat moet een hele ervaring geweest zijn. Werd er nog wel eens over gepraat, over het wonen in de kelder ?
W Roons
zei op 24 juli 2020 om 19:41
Ik weet dit van mijn vader die in 2008 is overleden, hij was toen ongeveer 9 jaar. Hij vertelde me altijd dat de nonnen verschrikkelijk goed waren voor hen, en dat ze nooit honger hadden gehad in de oorlog omdat ze onder het ziekenhuis woonden. Ze hadden altijd eten. Een zus van mijn vader is later ingetreden als non.
Mariët Bruggeman
bhiczei op 28 juli 2020 om 12:19
Wat fijn dat je vader (en het gezin) ondanks dat ze zo in angst en in niet zulke hele goede omstandigheden moesten wonen, toch veel aandacht en genoeg te eten kregen van de nonnen. Dat zal het vast een stuk draaglijker gemaakt hebben.
Na de overplaatsing van het moederhuis naar Roosendaal in 1905 werd Sint Elisabeth succursaalhuis. De zusters verpleegden zieken en bejaarden.
