Klooster Sint Antonius van Padua in Helmond

Ja ik heb in dit Ziekenhuis nog gelegen .
Dat was in 1953 ik was 5 jaar oud en werd opgenomen met een blindedarm ontsteking en buikvlies ontsteking
Ik werd ingestuurd door Dr. Oswald Bloemen onze huisarts
Aan de rechterzijde van het Ziekenhuis was de ingang "Eerste hulp"
Mijn ouders hebben mij gebracht met de auto van mijn vader
We werden ontvangen door twee chirurgen Dr Brandenburg en Dr Weber zij vonden de situatie zeer ernstig en overwogen of ik nog die zelfde nacht nog geopereerd zou worden
Het verliep gelukkig anders voor mij
Ik kwam bij Zr Vivien op de kinderafdeling waar ik 6 weken met ijs op mijn buik heb gelegen en elke dag twee injectie kreeg ( penicilline ) om beurten in mijn bovenbeen
en elke woensdag een in mijn rechterzij
Daarna twee weken naar huis en toen kon ik worden geopereerd en kon de blinde darm er uit
Daarvoor mocht ik weer een week in het ziekenhuis verblijven
In die periode zat ik net in de eerste klas van de Canisius school in de Molenstraat en kwam broeder Ferdinand mij elke woensdagmiddag en zaterdagmiddag les geven om toch bij te blijven
Verder herinner ik mij Bakkerij De Toekomst die tegen over het Ziekenhuis lag en elke morgen rook het heerlijk naar vers brood als het raam van de ziekenkamer openstond
Ook herinner ik mij het geasfalteerde stuk Molenstraat voor het ziekenhuis om het geluid te dempen van het verkeer
Al met al heb ik een positief beeld van de gezondheidszorg in die periode

Dat kan ik me voorstellen, Lucien, wat een indrukwekkende gebeurtenis voor een jongetje van vijf. Heb je ook meegekregen hoe bezorgd je ouders waren? En vond je het niet een enorme lange periode: zes weken in het ziekenhuis, en daarna nog eens een week? Of hebben vooral de positieve herinneringen de overhand?

Dag Marilou,
Ja zes weken waren best lang maar ik wilde beter worden en daar heeft zr Vivien een hele positieve bijdrage aan geleverd en mij altijd gestimuleerd
Mij ouders waren best bang kan ik mij nog wel herinneren
Het bijzondere was dat zowel mijn vader als mijn oudere broer ziek waren en in bed lagen zij werden beter maar ik werd steeds zieker met hoge koorts en hevige buikpijn met als resultaat ......naar het Ziekenhuis
Ook de operatie was bijzonder ,in een wit hemd op de operatietafel en een "non"ook in het wit mij een ijzeren kapje op zetten waar taft overheen was gespannen en ik tot 10 moest tellen ik kwam tot 8 en daarna weet ik niets meer
Maar ik heb geen slecht beeld van dit Ziekenhuis
Ja... mijn benen waren stuk gespoten dat weet ik nog wel

Bedankt voor je mooie aanvulling, Lucien. Het moet voor je moeder toch ook een behoorlijke enge periode zijn geweest, met al die zieken in het gezin. Wel fijn te lezen dat het uiteindelijk allemaal goed is gekomen.

Het voormalige Antoniusgasthuis in Helmond was nooit in gebruik als Sociale Dienst van de Gemeente Helmond. Veel Helmonders denken dat, maar dat is een hardnekkig misverstand. De Sociale Dienst was gevestigd in de voormalige marechausseekazerne even verderop aan de Molenstraat 121. Op 6 november 1955 werd de dienst daar na een verbouwing geopend. In 1983 kwam dat gebouw weer ter beschikking en werd er de Gemeentelijke Archiefdienst van Helmond in gevestigd.

Dat is interessant, Egbert. Sociale Dienst was inderdaad wat onze hoofdbron, het boek van Jan Smits, vermeldt als latere bestemming. Weet je ook wie of wat er dan wel in het gebouw heeft gezeten tussen het vertrek van het ziekenhuis en de zusters en de sloop ervan?
Het gebouw van het Gemeentearchief ken ik nog wel, daar ben ik vaker geweest. En dat is duidelijk niet het gebouw op de foto.

Begin zestiger jaren zat daar in een gedeelte de “oude” St. Jan Mulo school (alleen jongens in die jaren) totdat de nieuwbouw klaar was aan de Narcissenstraat. Behalve die school zat er ook een sportclub in...mogelijk wel meerdere clubs. Ik ging er wekelijk naar judoles ..jaren geleden.

De ingang naar de poliklinieken van dit oude ziekenhuis waren aan de achterkant tegenover busstation van de BBA. Daarvan heb ik nog een beeld in mijn hoofd dat het veelal houten gebouwen waren en gelegen aan een grindpad. Dat pad liep verder naast het spoor en in mijn herinnering was het zwart van kolengruis. Misschien vergissen sommigen zich met dit gedeelte want kwam hier later niet de nieuwbouw van de Sociale Dienst.?

Ik kan bevestigen dat de poliklinieken waren ondergebracht in groene houten barakken achter het Ziekenhuis na mijn ziekenhuisopname moest daar na toe voor controle bij de chirurgen
De toegang naar deze barakken was via de linkerzijde van het Ziekenhuis vanuit de Molenstraat.
Dat je de polikliniek ook via het busstation van de BBA kon bereiken daar heb ik geen beeld bij
De barakken stonden inderdaad op zwarte sintels die aan gewalst waren.

Het oude gebouw van het Antoniusgasthuis werd na de bouw van het Sint Lambertusziekenhuis gebruikt voor allerhande instellingen en scholen die om ruimte verlegen zaten. Ik kan me niet herinneren dat de Sint Jan Ulo daar ook nog heeft gezeten. Ik ben aan de Narcissenstraat naar die school gegaan en ook mijn twee jaar oudere broer zat daar op school.

Ik weet nog wel dat toen de laatste wevershuisjes in Helmond werden gesloopt men wat bouwmateriaal had bewaard om eventueel later te kunnen gebruiken bij een soort van herbouw. De gemeente Helmond had die materialen opgeslagen in het oude ziekenhuis. En je raad het al; bij de sloop in 1975 ging dat samen met het gebouw verloren. Dat was notabene in het Europees monumentenjaar 1975. In die tijd had de gemeente geen enkele aandacht voor beeldbepalende gebouwen. Ik vraag me af of er van het Antoniusgasthuis wel fragmenten zijn bewaard.
Ik was toen zo verontwaardigd dat ik een ingezonden stuk schreef naar het Helmonds Dagblad, met daarin de suggestie om de historische galg weer op te richten en daar de verantwoordelijken aan op te knopen.

Ik weet niet hoe dat misverstand is ontstaan dat de Sociale Dienst in het gebouw van het ziekenhuis zat. Zowel de voormalige marechausseekazerne als het Antoniusgasthuis waren grote beeldbepalende gebouwen. Voor het aanvragen van een uitkering moest je verderop in de Molenstraat 121 zijn. Daar was rechts van het gebouw een ingang waar de loketten waren. Ook bij het oude ziekenhuis was rechts van het gebouw een ingang. Misschien dat daardoor de verwarring is ontstaan.

Voor de Sociale Dienst kwam er nieuwbouw in fase 2 van het stadskantoor aan de Weg op den Heuvel. De opening was op 28-11-1983. De toegang was aan een zijstraat van de verlengde Stationsstraat die "de Clundert" heette.

Egbert, - het zal aan mijn leeftijd (geheugen?) kunnen liggen :-) Ik schreef dat het begin jaren zestig was dat in het oude ziekenhuis de St Jan Mulo (ja, heette al Ulo) tijdelijk gevestigd was, maar dit moet ik terugnemen. Het was zeker in 1958 en mogelijk gedeelte van 1959 nog? Mogelijk ken je de namen ook nog wel: Meester van de Ven, en o.a. Kniest, van den Elzen (kanovaarder uit Mierlo), Hanssen, van den Heuvel, Heijster, Oubrie, pastoor Van Lieshout. Mijn echtgenoot ging nog in het oude ziekenhuis naar school in die jaren en is vandaar mee verhuisd naar de nieuwbouw aan de Narcissenstraat (wat inmiddels ook al verdwenen is..zo gaat het..komen en gaan..van gebouwen ...en van mensen...). In die nieuwbouw maakte hij deze opleiding af waarna hij elders verder ging studeren. De jongens gingen bij het oude ziekenhuis naar binnen via de poort aan de linkerkant (als je met gezicht naar het gebouw staat), dus naast de schilderswinkel van Verhoeven tegenover de Tolpoststraat. Aan de andere kant (rechts) kon men eveneens naar binnen, maar dan moest je helemaal achterom het gebouw omdat de klaslokalen aan de kant van Verhoeven's schildersbedrijf lagen.

Het gebouw van de Sociale Dienst aan Molenstraat 121 zat recht tegenover de Clarissen en later kwam er inderdaad het Gemeentearchief van Helmond in. Bekend. Sommige oudere mensen bleven het toch de oude Marechausseekazerne noemen, net zoals ze het St Antonius ziekenhuis het 'Gasthuis' noemden.
In gebouw Molenstraat 121 zat begin jaren zestig verder een hobbyclub (modelbouw) waar dhr. Hanssen de leiding had, dat was een broer van meester Hanssen van de St Jan Ulo.

@ Helena
Vandaag mijn rapporten van de Sint Jan nog eens bekeken. Mijn eerste schooljaar was 1965-1966. Van de Ven was toen directeur. Oubrie gaf geschiedenis en Nederlands. Hij vond het leuk soms dictee te geven en ons dan uit te schelden. Wij moesten die scheldwoorden dan correct opschrijven. Hij riep dan: oliebollen, lapzwansen en had daar zichtbaar plezier in. Kniest gaf Engels, Couwenberg Frans, Draaijer of Den Draaijer gymnastiek. Meester Hansen gaf dacht ik natuurkunde, dat was een bijzonder aardige man. Hij had een even aardige broer Eduard die later de kunstartikelenhandel en lijstenmakerij van Foederer in de Kerkstraat langs de Lambertuskerk overnam.

@Lucien, - van dat stuk geasfalteerde Molenstraat wist ik niet. Groot gedeelte van de Molenstraat was gelegd met klinkers of kinderkopjes.

@Egbert, - denk niet dat mijn echtgenoot zijn rapporten uit die jaren bewaard heeft, maar hij herinnert zich wel de namen van de leerkrachten, ook van die jij nog noemt en is het zeker met je eens wat betreft meester Hansen (en zijn aardige broer). -- Heb zelf wel rapporten bewaard. Zelfs nog een rapportje van mijn moeder van 1920 van de R.K. Meisjesschool 'Nazareth' [ er staat 'uitmuntend' bij haar gedrag, vlijt en vorderingen, maar achter 'Bijwonen der H. MIs' staat: 'redelijk wegens grooten afstand' ]. Dat was inderdaad een flink eind lopen voor de kleintjes van buiten de stad en dan op hun klompjes naar de St Lambertus in de Kerkstraat. Ze moesten daarna naar school (Canisius voor de jongens en Nazareth voor de meisjes). Denk niet dat mijn grootouders het nodig vonden dat ze daarnaast elke dag voorafgaand ook nog eens naar de kerk gingen.

De jaren 1910-1920: Op weg van en naar school liepen ze in kleine groepjes en was het onderweg spelen en soms elkaar uitdagen. Dan komt een verhaal van het oude St Antonius ziekenhuis erbij. Mijn moeder zaliger vertelde met regelmaat over haar jeugdjaren. Het ziekenhuis was een vierkant gebouw met rondom gangen en in het midden een binnenplaats. Op weg naar en van school kwamen ze er 4 keer per dag langs. Op de terugweg - als er meer tijd was- dan speelden ze vaak een 'spelletje' van 'wie is nu aan de beurt'? Iedereen moest het zeker een keer (of meer) gedaan hebben. Door de poort aan de ene kant naar binnen en dan door de gangen op hun kletterende klompjes via een andere deur er weer uit...wetende dat je dan langs het mortuarium kwam en - als daar dan de deuren open stonden - even in een van de kamers kijken en daarna vertellen wie ze daar gezien hadden. Wel erg oneerbiedig... het waren kindertjes van 6-12 jaar in de jaren. ( zouden de overledenen aan Spaanse griep daar dan ook opgebaard zijn? ). Iedere betrokkene is nu al lang hemelen. Mijn moeder zei wel eens dat ze meer schrik hadden van de tuinman die hen soms betrapte en achterna kwam.

@Helena
Wat een mooi verhaal van je moeder. Het zou jammer zijn als dit soort verhalen niet bewaard bleef. En daarmee zijn we weer aangeland bij het onderwerp waar het hier eigenlijk om ging: het Antoniusgasthuis.