Aan het talent van Thalita de Jong (Bergen op Zoom, 6 november 1993) wordt door niemand getwijfeld. Al in 2011 werd ze Nederlands juniorkampioen tijdrijden en meteen in het eerste jaar dat ze voor de Rabobank koerste, boekte ze negen overwinningen.
Eén jaar later, in 2013, reed ze zich als lid van de Nederlandse ploeg naar een zilveren medaille tijdens het wereldkampioenschap tijdrijden en in 2015 behaalde ze met die ploeg ook nog eens de bronzen medaille.
Thalita liet zich ook op de weg regelmatig van voren zien: ze eindigde in de periode 2013-2016 bijvoorbeeld als 2de in de Rondes van Bretagne en die van Noorwegen, ze werd 3de in de Ronde van België, ze won diverse puntenklassementen, boekte etappezeges in grote rondes als de Giro Rosa en veroverde verschillende witte truien; de prijs voor de beste jongere.
Een echte tijdritspecialiste en wegrenster dus? Niet echt. Zeker de klassieke buitenlandse eendaagse wegwedstrijden zijn tot nu toe niet haar sterke punt: incidentele plaatsjes ergens in de top 20 lijken daar voorlopig wel het hoogst haalbare.
Nee, het is vooral in het veldrijden dat Thalita uit weet te blinken. In het seizoen 2013-14 drukte ze in die sport voor het eerst voorzichtig haar neus tegen het raam: ze werd in januari 2014 eerst 4e bij het NK en daarna in februari keurig 8ste bij het WK. Waarna ze later dat jaar haar sleutelbeen brak, daaraan twee keer geopereerd moest worden, slechts zeer moeizaam genas en dus lange tijd buitenspel stond.
Geen toevalstreffer
En toen werd het januari 2016. Thalita was eindelijk blessurevrij en sprintte in Hellendoorn in een spannende wedstrijd net voorbij Sabrina Stultiens naar het Nederlands kampioenschap veldrijden. Het bleek geen toevalstreffer, want later diezelfde maand flikte ze het weer: op het circuit van Zolder fietste ze, en nu afgetekend, naar de eerste plaats tijdens het Wereldkampioenschap veldrijden. En of dat nog niet overtuigend genoeg was, deed ze het in oktober in Pontchâteau nog eens dunnetjes over, want daar werd ze ook nog eens Europees kampioene, met een ruime voorsprong op de concurrentie.
Tot op heden is 2016 veruit het meest succesvolle jaar in Thalita’s carrière: In 2017 liep ze tijdens een wedstrijd een spierscheuring op en daarna zijn er nog vele blessures gevolgd, waaronder zelfs een nekwervelbreuk in 2021. Tussen 2016 en 2021 komen we haar in de uitslagenlijsten nauwelijks meer tegen. Weinig deelnames, veel opgaves. Ze wisselde in die jaren ook met grote regelmaat van wielerploeg.
Wederopstanding?
Pas in 2021 zien we de eerste voorzichtige resultaten weer binnendruppelen: bescheiden klasseringen in de echt grote wedstrijden, een overwinning in de “Grote Prijs Beerens” en winnares van het bergklassement in het Luxemburgse “Festival Elsy Jacobs”. Voorbodes van een wederopstanding? Het zou zomaar kunnen : in februari 2022 komt het nieuws binnen dat Thalita vanaf juni dat jaar weer zal gaan fietsen voor het team waarmee ze haar grootste successen behaalde. Ze is dan 28, misschien wel op de toppen van haar kunnen en lid van een sterke ploeg. Als ze nu eens een tijdje blessurevrij zou blijven lijkt er nog van alles mogelijk.
Maar wat er ook nog gebeuren gaat: in 2016 was ze Nederlands, Europees én Wereldkampioene veldrijden. En dat staat in ieder geval alvast voor eeuwig in de boeken!
