Onverschrokken, recalcitrant en ondiplomatiek. Kees Pellenaars, kortweg Den Pel, is een memorabele wielrenner en ploegleider. Hart op de tong en met een uitgesproken mening: “Als Janssen de Tour kan winnen kan mijn schoonmoeder het ook.” Dat soort boude opmerkingen kun je verwachten als je niet voor de ploeg van Pellenaars rijdt.
Terwijl Nederlanders uitblinken in baanwielrennen, wordt Kees Pellenaars (Terheijden, 10 mei 1913 - Breda, 30 januari 1988) in 1934 als eerste Nederlander wereldkampioen op de weg. Weliswaar bij de amateurs, maar met grote overtuiging. Het rijden op de baan gaat hem trouwens óók goed af, in koppelkoersen samen met Cor Wals wint hij menig wedstrijd.
Als hij in 1950 met 80 kilometer per uur tijdens de Ronde van Duitsland tegen een Amerikaanse legertruck knalt, raakt hij zo zwaar gewond dat een Belgische krant al een necrologie afdrukt. Maar dat blijkt geheel ten onrechte. Want ja, zelf professioneel fietsen, dát lukt niet meer maar een jaar staat Pellenaars aan de streep van de Tour de France, als ploegleider wel te verstaan. Met een geweldig debuut want Wim van Est verovert als eerste Nederlander de gele trui en maakt dat onvergetelijk door een dag later - tijdens de afdaling van de Col d’Aubisque - in het ravijn te duiken. Pellenaars staat, een sigaar tussen de lippen, onderkoeld de pers te woord.
De jaren daarna weet hij nog menig andere overwinning als ploegleider te behalen. Het maakt Pellenaars populair maar hij voelt er niets voor publiekslieveling te worden. Hij vaart zijn eigen koers en besluit in 1956 Van Est niet mee te nemen naar de Tour. Woedende supporters die verhaal willen halen – er wordt gefluisterd dat er plannen zijn zijn huis in brand te steken – maken geen enkele indruk. Pellenaars zet een groot bord op de gevel van zijn huis met de tekst “Hier is ‘t.” De supporters druipen weer af.
Of het door zijn ondiplomatieke houding komt, is niet te zeggen maar de KNWU dankt hem in 1957 af. Pellenaars gaat onverstoorbaar verder, nu als leider van de TeleVizier- en Goudsmit Hof-equipes. Maar de grootste troef van het wielrennen van dat moment - Jan Janssen – weet hij niet in zijn stal te krijgen. Pellenaars verwoordt zijn frustratie onomwonden: “Als Janssen de Tour kan winnen kan mijn schoonmoeder het ook.” Het spreekt voor zich dat hij dit zei vóór 1968, het jaar dat Janssen de Tour de France wint.
Halverwege de jaren zeventig trekt Kees Pellenaars zich terug uit de wielersport. Hij is 74 jaar oud als hij overlijdt in 1988.
Luister hier naar "Wat Jan kan" over Kees Pellenaars, zijn schoonmoeder en Jan Janssen van Radio Tour-verslaggever Steven Dalebout van Radio Tour de France
