Misschien wel het meest ambitieuze vooroorlogse Nederlandse particuliere wielerbaanproject, deze kolossale betonbaan bij De Boschkens, eigenlijk in Goirle.
Textielfabrikant E. van Puijenbroek was één van de initiatiefnemers. De Tilburgsche Wieler- en Motorbaan, kortweg TWEM, ontwerp van de ervaren Edmund Hellner uit Dresden, bood plaats aan 15.000 bezoekers. Een zware, steile baan, eigenlijk meer geschikt voor de motoren dan voor wielrenners. Foutje: de geplande 400 meter werden er slechts 385.
Hier is één van de grootste Nederlandse baanrenners letterlijk opgegroeid. Als jongen verkocht Jan Pijnenburg (1906-1979) Kwatta-repen op de tribunes. Kon-ie mooi de kunst afkijken. Zodra hij de kans kreeg, ging hij er trainen. Hij werd een superster. Vooral in de internationale zesdaagsen en in koppelkoersen, waar meestal Cor Wals zijn partner was maar ook Frans Slaats en Janus Braspennincx. De eerste Amsterdamse Zesdaagse (1932) won hij met Piet van Kempen en de tweede met Wals. Soms vroeg men ‘Kanonbal’ een nieuwe wielerbaan te openen, zoals in Zwolle waar hij niet eens hoefde te komen rijden. Het uitdelen van handtekeningen op zijn eigen fotokaarten stemde het publiek al tevreden.
Jan Pijnenburg op de TWEM (foto's R.A. Tilburg)
Faillisementen
Pijnenburg werd na de Olympische Spelen in Amsterdam (1928) professional en ondertussen werd de TWEM geplaagd door faillisementen en overnames. Uiteraard werd ook de hand opgehouden bij de gemeente Goirle, voor tienduizenden guldens. Uiteindelijk werd de oorspronkelijke aannemer Schreinemacher in 1925 zelf eigenaar, maar hij verkocht de baan in 1927 weer aan de Eindhovense wielernestor Janus van der Horst. Ook hem lukte het niet de exploitaitie rond te krijgen. Het was crisistijd.
In 1930 werd de TWEM voor afbraak verkocht, maar kwam er tóch weer een doorstart terwijl de tribunes al gesloopt waren. Ondanks dat er overal een paar betere jaren voor de wielersport waren aangebroken, is er niets noemenswaardigs meer op de TWEM gebeurd. Het doek viel in 1937. De enorme betonkuip, gesteund door 400 ton staal en 1,2 miljoen bakstenen, werd gesloopt. Er kwam een voetbalveld van de club Flora (later TULP en toen GSBW), en nog later werden het de tuinen van de villa’s waarvan een deel al voor het verdwijnen van de baan was gebouwd. Het puin zou zijn gebruikt voor de Zuiderzeewerken. Niet te checken, maar een mooi verhaal.
Periode: 1921-1937 | Materiaal: Beton | Lengte: 385 meter
Hier is één van de grootste Nederlandse baanrenners letterlijk opgegroeid. Als jongen verkocht 
