MG

Meestal reed hij in zijn eentje voor zijn werk en parkeerde hem gewoon waar hij moest zijn, zonder af te sluiten. Maar als het mooi weer was ging de kap omlaag en zette vader zijn pet op als hij de auto uit de garage reed. Ik mocht naast hem zitten en omdat het een Engelse auto was zat het stuur aan de rechterkant, zodat het van buitenaf leek of er een kind aan het stuur zat.

MG (collectie S. Dijker)

Als we de poort uit kwamen , stonden er altijd kinderen uit de buurt te roepen “meneer Dijker, mogen we mee rijden?”  Dat mocht altijd , ze klommen in de bagagebak en zaten op het reservewiel en stonden op de treeplanken. Zo reden we door het dorp en niemand is er ooit vanaf gevallen.

Niemand maakte zich druk over veiligheid, het ging altijd goed, behalve die ene keer dat het gesneeuwd had. Ik was inmiddels 18 jaar en mocht de MG meenemen naar Tilburg. Ik reed langs de Trappisten en begon te remmen voor de bocht, maar het was glad en ik maakte een enorme schuiver, vlak langs de gracht van het klooster en stond stil voor het kruisbeeld op de hoek. Ik was zo geschrokken, dat ik na een dankgebed weer terug naar huis ben gereden. Vader moest er om lachen. Blij dat ik niks mankeerde en de auto nog heel was.

Ja , heerlijke tijd zonder gordels en airbags, gewoon petje op en genieten van de rustige Brabantse wegen en het geluid van de motor. Lekker zorgeloos ook; geen angst voor dieven en vandalen. De garage was nooit op slot.

De enige zorg was dat je op tijd ging tanken en het kapje dicht doen als het begon te regenen.

Mijn zoon en ik hebben een paar jaar geleden nog een keertje in de MG mogen rijden , nadat hij was verkocht en gerestaureerd. Dat was een emotionele ervaring.