De kermis in Uden, nu in de maand juli, is ontstaan na een wijding van het nieuwe gebedshuis. Ons Moeke vertelde dat in haar kinderjaren de kermis in de maand oktober was, vermoedelijk na de wijding van de vorige Petruskerk. Na de oorlog was de trein het vervoermiddel voor het kermismateriaal, ook in Uden.
Op weg naar school passeerden we viermaal per dag het kermisterrein en zagen zodoende de toestellen groeien. Toen was de kermis op de eerste zondag van september. Na de Hoogmis werd hij geopend en pastoor De Louw was een van de aanwezigen.
Op 1 september was de school begonnen, maar tijdens de kermisdagen en op 8 september (Maria Geboorte) hadden we vrij. Kijkend naar een amusement wees mijn broer naar de optredende donkere dames. “In Afrika is de grond altijd heet en daarom”, zei hij, “staan zij constant te trappelen.”
Eind veertiger jaren stond de autoscooter van Bocken uit Helmond op de kermis met Amerikaanse wagentjes van het merk 'Lusse'. De autoscooter was voor ons de enige aanlokkelijke attractie: een penning kostte 50 cent, op maandag voormiddag 40 cent. Dat waren enkele ritjes voor ons. Wij bezochten de kermis wel, maar besteedden er weinig geld aan.
Thuis hadden we het gehele jaar kermis: een binnenschommel, een buitenschommel met schuitje, een draaimolen en een dierentuin. De mallemolen bestond uit een karrenwiel op een in de grond gestoken as. Op het wiel werd een kersenladder bevestigd. Hiermee kreeg je, vooral aan het uiteinde, een flinke vaart. Mijn zus zocht uren in de touwtrektent naar het touwtje van de pop, helaas na de kermis geen pop.
Bij de attractie van in een cirkel bewegende vliegtuigjes, bijna boven je hoofd, moest met een druk op de knop van jouw genummerde machine een pijl op je puntenschijf vallen. Ik drukte te vroeg, de pijl doorboorde de voorraad chocolade prijzen, die links van mij opgestapeld lagen, het vrouwtje van de kraam keek me boos aan.
Mijn jongste broer nam zijn kermisballon mee naar het huiske (het toilet) en keerde huilend terug: de ballon had via het raampje van de WC het luchtruim gekozen. Vader ging op die maandag met de fiets naar de vlooienmarkt in Nijmegen. Wanneer de wind noord was, hoorden we thuis de draaiorgelmuziek uit het dorp en in Moekes bloemenhof bloeiden kleine blauwe asterkes, de “kermisbloempjes”.
Het einde van de kermis gaf mij altijd een onaangenaam gevoel. Na Uden was de kermis in Volkel, Odiliapeel, Mill, St. Hubert, met Gennip en Oeffelt als laatste kermis in oktober.
De kermis is voor mij altijd verbonden met de eerste zoen van mijn meisje, later mijn vrouw. Dat was in de rupsbaan (nadat het doek de wagentjes bedekt had). In Best was dat, tijdens de kermis op 9 juli 1957. Op de foto het petekind in de Mallemolen, Udense kermis 1965.
Op weg naar school passeerden we viermaal per dag het kermisterrein en zagen zodoende de toestellen groeien. Toen was de kermis op de eerste zondag van september. Na de Hoogmis werd hij geopend en pastoor De Louw was een van de aanwezigen. 
Thuis hadden we het gehele jaar kermis: een binnenschommel, een buitenschommel met schuitje, een draaimolen en een dierentuin. De mallemolen bestond uit een karrenwiel op een in de grond gestoken as. Op het wiel werd een kersenladder bevestigd. Hiermee kreeg je, vooral aan het uiteinde, een flinke vaart. Mijn zus zocht uren in de touwtrektent naar het touwtje van de pop, helaas na de kermis geen pop. 
Mijn jongste broer nam zijn kermisballon mee naar het huiske (het toilet) en keerde huilend terug: de ballon had via het raampje van de WC het luchtruim gekozen. Vader ging op die maandag met de fiets naar de vlooienmarkt in Nijmegen. Wanneer de wind noord was, hoorden we thuis de draaiorgelmuziek uit het dorp en in Moekes bloemenhof bloeiden kleine blauwe asterkes, de “kermisbloempjes”. 
