Dat deze foto in ieder geval vóór 1972 gemaakt moet zijn, weten we doordat in dat jaar definitief besloten werd dat deze elegante muziekkiosk plaats moest maken voor vernieuwing in het Berghse centrum. Hij stond er toen al ruim dertig jaar, en was voor 210 gulden door Fanfare Concordia aangekocht in Grave.
Fanfare Concordia voor de muziekkiosk, Berghem (foto: fotograaf onbekend, collectie BHIC 1611-002851)
Deze trots van Berghem had een mooi plekje achter het gemeentehuis in een fraai plantsoen. Jarenlang was de houten kiosk in gebruik voor concerten en feestelijke gelegenheden. Weet jij meer over de geschiedenis van deze kiosk?
Kijk naar Toen
Kwam jij hier vaak? Herken je misschien leden van de harmonie die hier in vol ornaat poseren? Alle verhalen zijn welkom! En weet jij wellicht wie deze foto gemaakt heeft en wanneer? Ook dan horen we graag van je. Je kunt jouw verhaal naar aanleiding van deze foto vertellen in het vak 'Reageer op dit verhaal' hieronder.
Deze foto-oproep verscheen in de rubriek 'Kijk naar Toen' in De Sleutel, waarin we op zoek zijn naar de persoonlijke verhalen achter een foto.
Wat aanvullende informatie:
In juli 1972 was deze kiosk zo in verval geraakt dat besloten werd om deze op last van de gemeente te slopen, het duurde nog tot 1975 voordat het besluit uitgevoerd werd.
Op de plek van de kiosk kwam daarna een klein parkje.
Op de plaats van de kiosk/het parkje is in 1987 de uitbreiding van het toenmalige gemeentehuis aangebouwd, wat nu dienst doet als bedrijfs-kantoorgebouw.
Theo Hoeks
zei op 11 april 2019 om 13:30
Het onderstaande gedicht over de kiosk komt uit "50 Klurre Bèrgs" en is in het dialect van Berghem geschreven door Riny de Witte van Bèrge dur 't Lint:
Och Bèrrege
Och Bèrrege, och Bèrrege,
wè hedde toch gedôn?
Woar bende mi al wè vruuger waar,
in himmelsnaam nor toe gegôn?
Woar hedde mun school geloate,
de Keller Bar èn ut Ope Huis?
Woar bende mitte kiosk gebleeve
bezèìjes ut gementehuis?
Hij wörde ôit in de Graaf gehôld
- dun orlog waar nog lang nie afgeloewpe -
èn umdè notaris Bijvoet ha meegelapt,
konne zum vur dik 200 gulden koewpe.
Ze han dur wel be loate beschèèje,
dès um zelluf uit mekaare zun hoale.
In Bèrrege zuttie wirworre opgebaawd,
want unne nèèje kosse ze nie betoale.
De Hèrmunnie ha de grôtste schik:
ze bleve vort druujg èst ston te riigene.
De pestoewr kos zunne Sacremèntsdag viere
èn begos ut hiejl ding in te ziigene.
Di geluk duurde tot niggentienachtenzestig,
toe zin de road dèssum um wôn stoewte.
Want vur vijftienduuzend gulden reperere
doar ginge ze nie mi leege kloewte.
Hij ston ur vort be vur allemans schandoal,
nog vier joar lang hen zum loate lèìje.
Tot Thomas ut Kètje zin dèt te gevorluk waar,
mar de Hèrmunnie kreeg genne nèìje.
Och Bèrrege, och Bèrrege,
wè hedde toch gedôn?
Woar bende mi al wè vruuger waar,
in himmelsnaam nor toe gegôn?
Marilou Nillesen
bhiczei op 14 april 2019 om 16:07
Beste Leo en Theo, hartelijk dank voor jullie aanvullingen. Goed om nu ook deze achtergrondinformatie paraat te hebben, Leo. En Theo, met veel genoegen - en enige weemoed - het gedicht gelezen...
