Dé wil zegge dé de traditie al ’n bietje deurbroke waar, want gewôneluk kreeg ’n meske op d’r 12 jaar d’ren urste poffer: ‘ne zwarte, versierd mi 4 linte. Zo’n meske din dan d’r 1e cummunie mi 12 jaor, mer in 1910 wier dieje liftéd verlaogd naor 7 jaor.
Es we nou wir ’s aon ’t rommele zèn op een van die sèje zondaoge, dan komde altéd wel wir ouwe foto’s tege. Hierdeur zèn we dan te wete gekomme dé ons opoe sinds 1930 gin Braobantse muts mir droeg. Nee, nog sterker: ze stao overal blootskops op te prijke, tot d’ren dood in 1947.
In 1939 begonne de daomes die een Braobantse muts droege, deze te verruile vur ’n huudje. Fientje , die nèjster waar geworre, waar hil modebewust, en zo’n huudje waar nou nét iets vur heur.
Ik vroeg ‘r wel ‘ns naor, en dan vertelde ze: “Ik heb ‘ne charelton gehad, verschillende pothuudjes, ‘ne turban, en dé zwart huudje mi ’n voile, ’n eige-gemakte baret, ’n zondaags en ’n dur-de-weeks huudje. Bruin, pers, gruun, blauw en intje mi ’n lilleke kleur geel. Dé huudje heb ik nooit geteld!
Es ze nie versierd ware, dan din ik dé zelf, b.v. bluumkes d’r op nèje of stikke, of kaant. Summigte ha’n d’r fruit op, mer dé vond ik afschuwelijk. Daor gaode toch nie mi rondlope! In de crisistèd konden ie zô veul kapsones hebbe, mer mi ’n stuk stevig karton en wé afval-lépkes kon ik d’r toch altèd nog wel een maoke. Och jáo, mi ’n veer d’r op was die! In den oorlog ha’k zelfs ‘ne witte ijzere piespot op m’ne kop es ik vanuit ’t huis naor de schuilkelder moes renne mi al die kleine kort-ore.” Ze stond er toen alleen voor, want ons vader waar bè de Luchtbescherming.
Jao, es ons moeder aon ’t vertelle waar, dan konde d’r gerust vur gaon zitte, want dan waar ze er zo nog nie mi klaor! Soms konde oew ôre haast nie geleuve, zoals b.v. bè ’t volgende vurval dé ze vertelde.
Nou wit ik nie hoe aander vrouwe wete dé ze zwanger zèn, mer ons moeder wier dé gewaor aon d’r huudje. “Jao”, zin ze, “waant dan wier m’ne kop grôter, en als logisch gevolg m’n huudje klènder.” Toen ik in de laach schoot, zin ze: “Laach ‘r mer mi es ge wilt, mer ’t is wél tien kirre waor gewist, dé is toch gin toeval hè!”
En zo dinne die huudjes overal dienst vur, zeker ôk vur de kerk, waant in dieje tèd, zo tot 1965 toe, moesen de vrouwe ’n huudje op in de H. Mis, terwijl de manne nu juist hullie pet áf moese zette.
Waor bleve nou die huudjes en pette as ze d’ren besten tèd gehad han? Nou, die kwame in ’n grote houten kiest of stevige kartonne doos terechte. Ze bewaorde die vur ’t urst-volgende fist um ‘r nog ‘ns lol aon te hebbe. ’t Verliep dan zó: Iemes haolde, zonder te kijke, ’n huudje uit de kiest en zette dat op z’n buurvrouws of buurmans kop. Deze gaf ’t wir deur aon de volgende, onder ’t zinge van dít liedje:
In 1870 kwam Tante Beth te sterve
Ik ging ‘r toen naor toe um den hille boel te erve
Ik kik in ’t kabinet
Daor vond ik deze pet
Ik zetten ‘m op m’ne buurmans kop
En groot waar toen de pret
’t Huudje is uit, mer op Prinsjesdag zèn de televisiekijkende daomes toch altèd hil nieuwsgierig wé vur huudje de geneudigde óp hebbe, en netuurlijk verál de Koningin!
