 |
| Vrouw en kinderen in Brabantse kleding en klompen, hier in Veghel (foto: Frans Stender, Veghel. Bron: BHIC, fotonummer BVE1295) |
Boerenmeisjes droegen meestal zwarte kousen en boerenvrouwen de Brabantse muts. ’s Zondags de poffer en door de week een klein wit mutsje. De meisjes uit de werkende stand droegen al jarenlang lichte kousen, maar dat was er voor ons niet bij!
Bijna alle kinderen liepen op klompen. Bij de schooldeur namen wij de klompen in de hand en plaatsten die in de klompenbak die bij elke klas in de gang stond. Touwtje springen was natuurlijk een vreselijk geklepper met die klompen aan, met schoenen ging dat veel fijner. Jongens gebruikten hun klompen veelvuldig als wapen; menige ruzie is dan ook met de klomp beslecht.
Het moet wel een hele gewichtige dag zijn geweest toen onze Jos mee naar de stad werd genomen om het eerste paar schoenen te gaan kopen. Naar jongens- of meisjesmodel werd niet gekeken, als ze maar groot en degelijk genoeg waren, want voorlopig moesten ook de andere kinderen de schoenen meedragen. Met de schoenen werd een nieuw tijdperk ingeluid in ons leven. Het waren laarsjes met knopjes die met een schoenhaakje werden dichtgemaakt. Degene die ter Communie moest mocht de schoenen aan. Het aantrekken van de schoenen op zichzelf was al een opwindende gebeurtenis. Met een schoenhaakje een hele rij knoopjes door de gaatjes halen en daarna stapte je gewoon uit je eigen wereldje. Voor zover ik weet ben ik op zondag nooit op klompen naar de kerk geweest.
 |
| Diny Bergman (collectie Marie-José de Ru-van Esch) |
Ik zal 8 of 9 jaar zijn geweest toen mijn oudste zusje Riek van haar “mevrouw” het eerste paar schoenen speciaal voor mij mee naar huis bracht. Het waren bruine veterschoenen met hoge hakken en spitse neuzen. Ver boven onze stand………! Geen nood, armoede had mijn ouders wel vindingrijk gemaakt. De hakken er onderuit, een kwast zwarte verf erover en Dientje had haar schoenen. Met gemengde gevoelens ging ik ermee naar de kerk. Omdat ze zeker drie of vier maten te groot waren had ik de grootste moeite ze aan mijn voeten te houden. Naarmate de spitse neuzen meer gingen krullen, kreeg ik het gevoel een circusclown te zijn. Toen na een tijdje de originele bruine keur door het zwart heen kwam werden ze nog ordinair ook, want alleen de allerlaagsten liepen met zwarte kousen en bruine schoenen, afschuwelijk….. In de kerk wilde ik alleen nog maar op het achterste bankje zitten en ging daarom een half uur te vroeg van huis weg. Als er kinderen achter mij zouden zitten zou ik beslist het voorwerp van spot zijn geweest. Jarenlang moesten wij van vader horen “vergeet niet dat je er maar één van Bergman bent!”, we hoefden ons dus niets te verbeelden.
