Omdat het op zondag 2 juli 1961 weer een tropische dag zou worden, ging ik naar de H. Mis van 6.00 uur bij de Kruisheren in Uden. Anderen hadden dezelfde gedachte gehad, want na de Vissersmissen van 4.30 en 5.00 uur was de bezetting in de kapel als in de mis van 7.00 uur op andere zondagen.
Vrijdagavond had ik via het radionieuws over de kerkbrand in Heesch gehoord. Eerst wilde ik het niet geloven, maar na een telefoongesprek nam ik het toch serieus. Het woord “ramptoerist” bestond nog niet, maar eigenlijk was ik dat al. Ik wilde het met eigen ogen zien en vertrok om 9.00 op de fiets naar Heesch. Dit was dan ook meteen een kerkbezoek - het aantal kerkbezoeken op zondag was inmiddels al van drie naar twee gedaald.
Het gaf mij een enorme gevoel toen ik de ruïne zag van weer zo’n prachtig gebouw, ik maakte foto’s en dacht aan de nog maar 2,5 jaar geleden afgebrande kerk in Son.
In de kom van Heesch zag ik in de verte een jongeman naderen, lopend op blote voeten, die een wagentje voortrok. Ik stapte af, groette hem en maakte een foto. In het wagentje zag ik een geit, die haar hoofd naar buiten stak en verder een St.-Bernardshond. Bovenop het wagentje prijkte een Deens vlaggetje een teken dat de man al enkele dagen onderweg was. Wat zijn missie was, was mij een vraag, maar een gesprek ging ik niet aan en liet de man zijn weg vervolgen. Ik dacht nog: dat gaat naar Den Bosch toe, Zoete lieve Gerritje.
Voor twaalven was ik weer thuis en schoof met de rest van het nest aan de keukentafel. Moeke diende de (kersen)soep op, de kersenpannenkoek en de pudding met warme kersen, terwijl ik vertelde van de ontmoeting onderweg. Op dinsdag werd het mij allemaal duidelijk door een artikel in het Brabants Dagblad. Ik herkende de hondenkar en de man. Hij heette Tage Lillienstrand, een 50-jarige onderwijzer die op weg was van het Deense Rens naar Gina Lollobrigida in Rome om daar zijn zoveelste geit aan een filmster te schenken.
Nadat ik het verhaal gelezen had, genoot ik nog meer van de bijzondere ontmoeting met deze man. Er passeren over deze weg natuurlijk wel meer bijzondere personen, maar met dit verhaal kan ik nu bijdrage aan de geschiedenis van Heesch. Het doel van de morgen was het kerkbezoek, maar deze ontmoeting deed mij veel meer, vooral het avontuur dat er achter zat.
Later deed nog een gerucht de ronde, dat “de brand een afstraffing van boven was, omdat de feestdag van Petrus en Paulus op 29 juni niet was gevierd.
P.S.: de afstand van de wandeling via Nederland bedraagt zo’n 2.200 kilometer, ofwel minimaal 85 dagen lopen.
Het is niet alleen van deze tijd dat er vreemde figuren rond liepen. Want zeg nu zelf, wie gaat er nu een geit helemaal wandelend naar Gina in Rome brengen. Dat het opmerkelijk was bleek inderdaad uit het krantenartikel. Ik heb nog even gegoogeld om te kijken of er foto's te vinden waren van het Drakenfontein met deze man. Helaas dat is niet zo. Wel leuk dat hij even de voetjes kwam wassen.
Dn Draak uit 's-Hertogenbosch.
Corrie van Geldrop
zei op 23 januari 2013 om 14:20
Beste Rini,
Heel bijzonder dat jij daar foto's van genomen hebt en dat je nadien in de krant leest wat deze man ging doen. Is de kerk gerestaureerd nadien?
Corrie
Rini de Groot Uden
zei op 24 januari 2013 om 21:27
Toevallig, ik kwam juist uit de Kersenbogerd toen ik het nieuws hoorde. Zoals beloofd, ben ik meteen met het verhaal begonnen en is 21 januari geplaatst onder de titel: "Ontmoeting met een globetrotter". De inhoud nav. het bezoek als ”Ramptoerist”
De tekst over de brandmelding, het bracht mij weer op een nieuw verhaal, handelend over de alarmering bij een brand in Uden.
Rini de Groot.
zei op 24 januari 2013 om 22:13
Corrie, mijn bovenstaande geplaatste reactie had bij: "De kerkbrand in 1961" moeten staan.
Daar vind jij meteen je antwoord met als toegift een filmpje, zelfs van de brand.
Ook ik ben pas sinds vrijdag op de hoogte van dat verhaal en mij daarop reagerend verhaal.
Henk Buijks, namens BHIC
bhiczei op 25 januari 2013 om 09:49
@Corrie, ik zag dat 1 van jouw vragen nog niet was beantwoord. De deels afgebrande kerk van Heesch is - helaas - gesloopt en dus niet gerestaureerd. Dat had misschien wel gekund, maar rond 1960 was er weinig waardering voor neogotische kerken.
Vrijdagavond had ik via het radionieuws over de 
ovenop het wagentje prijkte een Deens vlaggetje een teken dat de man al enkele dagen onderweg was. Wat zijn missie was, was mij een vraag, maar een gesprek ging ik niet aan en liet de man zijn weg vervolgen. Ik dacht nog: dat gaat naar Den Bosch toe, Zoete lieve Gerritje. 
Nadat ik het verhaal gelezen had, genoot ik nog meer van de bijzondere ontmoeting met deze man. Er passeren over deze weg natuurlijk wel meer bijzondere personen, maar met dit verhaal kan ik nu bijdrage aan de geschiedenis van Heesch. Het doel van de morgen was het kerkbezoek, maar deze ontmoeting deed mij veel meer, vooral het avontuur dat er achter zat. 
