Onze Boerenfox 2

Als Pukkie een egel zag, dan ging ze ook totaal door het lint. Ze blafte als een gek en probeerde steeds opnieuw met opgetrokken lippen te bijten in die stekelbol. Ze werd hoe langer hoe bozer en haar bek was bebloed door al die gemene stekels. Ondanks dat Pukkie nog nooit had willen zwemmen, hebben we hem er toe bewogen. Dit leidde ons tot een ingenieus plan. Toegegeven, het was niet echt diervriendelijk, maar wel spannend. We namen Pukkie en een egel mee naar De Kleuter en gooiden de egel in het water. Het beestje zwom best aardig zo voor een eerste keer. Pukkie raakte zo opgewonden, ook onder onze luide aanmoedigingen, dat ze het water in dook en zowaar naar de egel op weg ging. Maar door haar watervrees zwom ze bijna rechtopstaand, met haar voorpoten steeds hoog boven het water. Ze kwam nauwelijks vooruit, want wat ze deed leek meer op watertrappelen dan op zwemmen. De egel daarentegen zwom vrij gemakkelijk weg van ons en al gauw werd Pukkies eerste zwemles meteen zijn laatste. Terugblikkend kan ik alleen maar vaststellen dat wij allesbehalve dierenvrienden waren. Wij gebruikten zowel de egel als onze hond voor ons eigen plezier.

In de zomer werd er gras gemaaid. Het gras werd eerst op het land gedroogd en later, als het droog was, opgeslagen in een zogenaamde hooimijt. Voordat zo’n mijt werd opgebouwd, werd er eerst een flinke laag takken op de grond gelegd om de boel van onderen te beluchten en het hooi droog te houden. Als het hooi verder mooi droog geworden was, werd het “binnengehaald”, dat wil zeggen op de hooiwagen geladen en naar de boerderij gebracht om het op de hooizolder op te slaan. Al het ongedierte dat in die berg hooi zat, kroop steeds verder naar beneden, naarmate de mijt begon te  slinken. Beneden aangekomen bij de takkenlaag stierf het van de muizen, ratten en wat dies meer zij. Dat was Pukkies moment. Ik herinner me dat zij een keer een eierwezel te grazen wou nemen. Maar in plaats van meteen toe te slaan, wilde zij blijkbaar het beestje uitdagen tot een gevecht over 12 ronden. Het was een ongelijke strijd, maar die wezel was niet voor een gat te vangen. Nadat ze allebei een aantal plaagstootjes hadden uitgedeeld, werd het gevecht grimmiger en grimmiger. Toen Pukkie het beestje te zeer in het nauw dreef, heeft het zijn vlijmscherpe tandjes in Pukkies neus gezet en liet niet een-twee-drie los. Er was geen scheidsrechter die deze onsportieve wedstrijdmentaliteit kon afstraffen, dus deed Pukkie dat zelf. Ze werd zo ontzettend boos, dat de coach van de arme eierwezel niet eens de handdoek in de ring kon werpen. Pukkie maakte korte metten met de wezel, zette haar tanden in zijn nek, begon te schudden met het beestje, gooide het weer van zich af om te kijken of ie nog niet knock-out was en bij de minste of geringste stuip van de wezel, pakte ze hem weer op en herhaalde de procedure tot alle leven uit het beestje verdwenen was. Dat Pukkie boos was bleek wel uit het feit dat ze de wezel nog steeds bleef kwellen. Uiteindelijk heeft ze het beestje begraven voor later. Jammer dat we toen geen smartphones hadden om het geheel te filmen. Maar dan had dit verhaaltje niet geschreven hoeven worden.

Hoe Pukkie aan haar einde gekomen is, weet ik gek genoeg niet. Alsof ie nooit echt doodgegaan is. In zekere zin is dat ook zo want voor mij is Pukkie bijna een mythisch wezen, dat onsterfelijk is in mijn hart.